Ecuador en Galagapos (week 1)

In dit verslag mijn belevenissen in de eerste week van een rondreis door het verrassend mooie Ecuador.

Het was niet de eerste keer dat ik deze reis had geboekt, maar in 2012 ging het niet door vanwege onvoldoende belangstelling. Dat is de laatste tijd merkbaar veranderd, want de reizen naar Ecuador lopen nu redelijk snel vol. Gelukkig had ik me dit keer nog tijdig kunnenaanmelden.

Ecuador (met zijn lijfspreuk ‘ama la vida’) blijkt een zeer mooi land met afwisselende landschappen, die elk hun eigen bekoring hebben. Achteraf moet ik onze reisgids volledig gelijk geven: volgens hem worden bijna alle toeristen verrast door de onverwachte schoonheid van het land. En zijn de verwachtingen van de Galagaposeilanden, door hun grote bekendheid, zo hoog dat ze daarin alleen maar kunnen worden teleurgesteld. Hij blijkt niets te veel hebben gezegd.

Van te voren was me duidelijk gemaakt dat er grote temperatuurverschillen zouden zijn, maar dat had ik toch redelijk onderschat. Omdat de eerste twee weken vooral op grote hoogte (meer dan 4 duizend meter) werden doorgebracht, was er weinig sprake van een aangenaam temperatuurtje. Zeker niet omdat het de eerste dagen in de middag steevast begon te regenen. En dat terwijl de regentijd nog lang niet was begonnen. Enfin, je bent nu gewaarschuwd.

Een minpunt waren de zandvliegen (minuscule mugjes) die het duidelijk op mij hadden gemunt en mijn medereizigers redelijk ongemoeid lieten. Noch deet noch een klamboe bleken effectief en de onophoudelijke heftige jeuk was een echte spelbederver. Totdat een ervaren medereizigster halverwege de reis mij vertelde dat vaseline goed kon helpen en ook zorgt voor het goed helen van de wondjes. De eerste de beste benzinepomp (!) bleek vaseline in het assortiment te hebben en de prijs voor een klein potje kon geen echte belemmering zijn: 75 dollarcent.En inderdaad, het hielp.

Helaas bleef de serie ‘kommer en kwel’ niet tot de zandvliegen beperkt: al naar enkele dagen viel mijn spiegelreflexcamera uit. Waarschijnlijk door de regelmatige regenbuien hoewel hij daar tegen zou moeten kunnen. Ondanks de inzet van een haardroger en regelmatige zonnekuurtjes kreeg ik zijn essentiële functie niet meer in actie: foto’s maken. De verdere reis heb ik het moeten doen met een klein cameraatje dat ik gelukkig wel bij me had. Desondanks heb ik vanwege de beperkte mogelijkheden van het cameraatje veel foto’s niet kunnen maken, die ik anders wel met de spiegelreflex had kunnen schieten en is de kwaliteit van de ermee gemaakte foto’s natuurlijk bij lange na niet wat ik gewend ben.

Aankomst (dag 1)

Na ruim 11 uur vliegen landen we in de middag op het vliegveld van Quito. Nog even schijnt de zon, maar die maakt snel plaats voor onophoudelijk regen: de eerste kennismaking met Ecuador valt niet direct positief uit.

Nadat de reisleider alle medereizigers om zich heen heeft verzameld en we met elkaar kennis hebben kunnen maken stappen we in een bus, die ons in een klein uur naar ons hotel in Quito zal brengen.

Onze reisleider benut de tijd met het uitgebreid geven van informatie over het land, zijn bevolking, economie en politiek. Hijzelf woont al bijna 20 jaar in Ecuador, is met een Ecuadoraanse getrouwd en heeft met haar een dochtertje. Hij voelt zich meer Ecuadoriaan dan Nederlander en dat is goed te merken als hij het voortdurend over ‘wij’ en ‘ons’ heeft.

Hij blijkt veel kennis van het land te hebben en dat is gedurende de hele verdere reis te merken. Bijna geen moment valt er een stilte in de bus. Even een slaapje doen, een boek lezen of naar je muziek luisteren is er niet bij, want hij heeft voortdurend iets interessants te melden. Erg knap! Zo’n goede gids én reisleider kom je niet vaak tegen, want naast het etaleren van zijn uitgebreide kennis kan hij ook alles perfect regelen.

Eenmaal in het hotel aangekomen volgt een meer uitgebreide onderlinge kennismaking en vindt ook de controle van alle gegevens plaats. Met twee andere ‘singles’ delen we twee kamers en slaap ik de eerste twee nachten alleen. Maar van echt slapen is ondanks de lange reis weinig sprake. De kamer ligt langs een drukke straat en omdat het Ecuadoraanse voetbalelftal (andere sporten spelen geen rol van betekenis) zijn wedstrijd tegen Bolivia heeft gewonnen, blijft het tot diep in de nacht lawaaiig.

Verkenning van Quito (dag 2)

De dag begint redelijkmet zonnig/half bewolkt weer. We gaan eerst een berghelling op om vanaf grote hoogte de grote stad te bekijken. Een groot Mariabeeld kijkt uit op de stad en laat zich als eerste bezienswaardigheid uitgebreid fotograferen. Hierop volgt het bezoek aan de stad zelf en onderweg vertelt onze reisleider over deontstaansgeschiedenis en de naam van de stad. Voor zover ik me nog van hem kan herinneren is Quito een combinatie van twee indiaanse woorden die samen ‘centrale plaats’ of zo iets betekenen. We bewonderen twee grote kerkgebouwen die er van binnen veel fraaier uitzien dan van buiten.

Ook andere delen van de oude stad zijn meer dan het bekijken waard. Volgens onze reisleider vormt een kabelbaan (teleférico) een prima verbinding naar een plek hoog in de bergen (4100 meter), die een perfect zicht biedt op Quito. Met 7 anderen waag ik me naar boven, maar het is inmiddels zwaar bewolkt en de stad laat zich niet zien. De teleurstelling verwerken we met een simpele lunch. Even later blijkt er een gat te zijn ontstaan in het wolkendek waardoor we toch een mooi zicht krijgen op de stad, die in de zon ligt te baden(!). Wij staan nog steeds onder donkere wolken.

Het begint flink te regenen dus is boven blijven weinig zinvol meer. De tocht terug met de kabelbaan verloopt aanzienlijk minder soepel dan heen. Vanwege de regelmatige bliksem stopt de kabelbaan voortdurend en na zo’n 6 keer gestopt te hebben, zijn we eindelijk beneden en keren we terug naar het hotel.

Naar Otavalo (dag 3)

De dag start zonnig als we naar Otavalo vertrekken. De route voert eerst door een welvarend deel van Quito. Onze reisgids vertelt uitgebreid over de economische en politieke veranderingen waardoor Ecuador nu een welvarend land is geworden en de armoede flink is verminderd. Onze eerst stop vindt plaats bij een cultuurhistorisch museum in de open lucht, precies op de evenaar. Natuurlijk worden de obligate kunstjes gedaan om aan te tonen dat we op een bijzondere plek zitten. Aan de ene kant van de evenaar loopt het water in een bak een kant uit en twee meter verder, aan de andere kant van de evenaar, natuurlijk de andere kant uit. Onze reisgids kan een glimlach niet onderdrukken als we onze twijfel aan de echtheid van deze demonstratie duidelijk laten blijken.

Daarna gaat de reis weer verder en komen we tegen twee uur aan in Otavalo, waar we in onze hotelkamers terecht kunnen. Na een eenvoudige lunch nemen we een kijkje op de ponchomarkt, waar de nodige spulletjes worden aangeboden voor de toeristen. Maar zoals we inmiddels op dit uur van de middag gewend zijn begint het weer flink te regenen zodat we ons heil zoeken in een restaurant. Koffie met nacho's is geen dagelijkse combinatie, maar we vinden het prima.

Drie kilo dood gewicht (dag 4)

De vierde dag is een rustdag(?) voor de reisleider en chauffeur en mag facultatief worden ingevuld. Maar met de volle medewerking van de chauffeur stelt de reisleider een alternatieve excursie voor. Tof! Wel moeten we twee lokale gidsen inhuren maar dat mag de pret niet drukken.

Voordat we uit Otavalo vertrekken neem ik met enkele anderen nog een kijkje in het stadje. De lantarenpalen in de hoofdstraat zijn voorzien van transparant gekleurde figuren, die in het bleke zonlicht een leuk beeld opleveren.

De bustocht voert ons naar het kratermeer van Cuicocha en onderweg pikken we de twee gidsen op. Onderweg stoppen we nog op een plek met een mooi uitzicht: een duidelijke uitnodiging voor het maken van foto’s maar voor mij duurt die pret niet lang. Al na één foto vertikt mijn camera het. Omdat daarin de verdere reis geen verandering meer komt sleep ik daarna ruim 2 weken zo’n 3 kilo dood gewicht mee aan camera, lenzen, flitser en andere toebehoren. Balen! Ik had zo uitgekeken naar het maken van mooie foto’s op de Galapagoseilanden. Had ik toch maar ondanks het extra gewicht mijn andere camerabody ook meegenomen.

Bij het kratermeer aangekomen klim ik met de gids en een deel van de groep in een bootje en varen we het meer op. Het andere deel van ons reisgezelschap gaat met de andere gids langs het meer wandelen.

De zon laat het afweten maar dat maakt het ervaren van de schoonheid van het meer en de omringende begroeide hellingen geen mindere belevenis. Na tussen de twee heuvelige eilandjes te zijn gevaren keren weer naar de startplaats terug. Ook wij gaan daarna nog een uurtje langs het kratermeer lopen, maar na zo’n half uur gaat het weer regenen en keren we terug.

Na de twee lokale gidsen onderweg weer te hebben afgezet zetten we de reis voort naar Cotacachi, dat bekend blijkt te staan als de plaats waar veel in lederwaren gespecialiseerde winkels zijn gevestigd. Maar eerst gaan we lunchen. Op een van de naburige tafels blijkt een van de bezoekers een gebraden cavia te hebben besteld: die ligt languit op zijn bord! Gelukkig hebben wij dan al gegeten.

Het winkelen na de lunch wordt op de proef gesteld, want het is al weer flink aan het regenen. Toch koopt een aantal van mijn reisgenoten iets van leer. Mijn smaak zit er niet bij, al heb ik wel een nieuwe portemonnee nodig.

Weer enkele kilometers verder, als het inmiddels al weer droog is, brengen we een bezoek aan een weverij waar echt mooie kleden en kledingstukken worden gemaakt van alpacawol. Ook hier kan ik de verleiding weerstaan om iets te kopen.

Het regenwoud in (dag 5)

Vanuit Otavalo vertrekken we naar onze lodges in het regenwoud, een flink eind rijden en een daling van ruim ruim 3000 naar nog geen 300 meter. Onderweg kunnen we kiezen tussen een duik inthermische baden bij Papallacta of wandelen in de lichte regen. De keuze is voor mij niet zo moeilijk en het water is letterlijk en figuurlijk verwarmend na al die dagen met weinig warmte maar wel veel regen. Het eerste bad is wel even schrikken want voor mijn gevoel is het toch wel heet. Het went wel als ik een aantal baden met verschillende temperaturen uitprobeer.

Als we weer verder met de bus naar onze bestemming rijden wordt het steeds warmer. Bij de rivier Napo in de buurt van Tena moeten we met alleen de spullen om twee keer te overnachten overstappen in grote kano’s. Daarmee kunnen we onze lodges bereiken, maar eerst moeten we ons in regenlaarzen proppen omdat we daarvoor eerst via modderpaden moeten lopen en we die ook de komende dagen nodig zullen hebben.

De laarzen blijken geen overbodige luxe omdat het water op het laatste eind te laag staat om de kano ons te laten vervoeren. We moeten daarom een stukje door het woud lopen alvorens we weer verder met de boot kunnen, die intussen weer iets verder is gevaren. We moeten niet alleen door de modder baggeren maar ook nog zo’n honderd meter over grote keien lopen. Op regenlaarzen is dat echter weinig comfortabel. Uiteindelijk arriveren we in onze ecolodges, waar elektriciteit minimaal beschikbaar is en warm water uit de douche een lot uit de loterij. Bovendien worden we verzocht onze eigen douchegel, shampoo enz. niet te gebruiken om het oppervlaktewater te ontzien. Juist ja.

Hiking door de jungle: 3,5 uur klimmen en klauteren (dag 6)

Als we een tocht door de jungle maken blijken de regenlaarzen erg praktisch maar gemakkelijk lopen is er beslist niet bij. Klimmen en klauteren over steile hellingen met rotsen en dwars liggende en hangende taken wisselen we af met regelmatig baggeren door de modder en blubber en soms ook door kreken. Jammer genoeg komen we er geen beestjes tegen (die zijn er niet volgens de reisleider), maar de fauna is mooi en afwisselend. De al 70-jarige meegereisde gids van de ecolodges geeft uitgebreid uitleg over de bomen en planten en de geneeskrachtige werking die sommige hebben. Erg interessant.

Weer terug bij onze lodges wordt er natuurlijk eerst geluncht waarna ik met een deel van het reisgezelschap weer in de regenlaarzen klim om naar een piepklein dorpje (slechts een paar huizen) in het regenwoud te gaan, waar de indiaanse bewoners keramiek maken. Natuurlijk krijgen we te zien hoe dat in zijn werk gaat.

Daarna volgt een verrassing. Een indiaanse vrouw vouwt een samengevouwd blad open om daaruit een tiental grote larven te laten. Nog levend worden ze met een mes ontdaan van hun minder eetbare onderdelen, om vervolgens aan een stokje te worden geregen. Met de nog steeds levende larven wordt het stokje vervolgens boven het vuur gehangen, maar hun gekronkel wordt allengs steeds minder. Voilà, de indiaanse lekkernij is gereed voor consumptie maar ik sla het aanbod toch maar af. Mijn meegekomen reisgenoten hebben er wat minder moeite mee, maar zo’n honger heb ik nou ook weer niet.

Op de terugweg bekijken we de akkers van de indianen die er chaotisch uitzien, maar wel de groenten en vruchten opleveren waarvan de bewoners leven en die ze ook verkopen op een nabij gelegen marktje.

Amazoonico Animal Rescue Centre (dag 7)

De bedden in onze lodges zijn voorzien van klamboes, wat goed lijkt te werken. D.w.z. de eerste nacht, want na de tweede nacht zitten mijn armen onder rijen bultjes die flink jeuken. Hoe kan dat nou. Had ik ondanks de klamboe ik me toch ook met deet moet insmeren? Volgens onze reisgids zou dat ook niet hebben geholpen, want de boosdoeners blijken geen muggen te zijn geweest maar zandvliegjes. En die laten zich door geen 10 klamboes tegenhouden, want daarvoor zijn ze veel te klein. Fijn, maar niet echt heus. Intussen verga ik van dejeuk en dat zou nog lang duren. Ook al omdat de dagen erna er nog steeds meer bultjes bijkomen. Blijkbaar ben ik een aantrekkelijk object want mijn reisgenoten hebben er aanmerkelijk minder last van.

We maken in de ochtend een flinke tocht met de kano over de brede Napo om naar Amazoonica, een opvangcentrum voor gewonde en verwaarloosde dieren, te gaan. Het is er net een dierentuin met dit verschil dat de aanwezige dieren het nodige mankeren. We zijn er niet de enigen want ook andere groepen toeristen laten zich er rondleiden. De Amazoonico-gids legt uit wat elk dier mankeert en wat zijn kansen zijn om weer in het wild te worden uitgezet. Eigenlijk is het de enige mogelijkheid om dieren en vogels in het regenwoud tegen te komen en we krijgen zelfs een paar ocelots te zien. Een rijtje schildpadden die elk tegen de rug van hun voorganger aanhangen (schematisch: ///////), levert een grappig beeld op.

Op de terugweg stoppen we bij een geschikte plek voor de picknick en worden de bankjes uit onze twee kano’s de oever opgetild. Handig! De in koelboxen warmgehouden lunch bestaat uit een soort nasi goreng in bananenbladeren. Het smaakt prima en na het afval netjes te hebben verzameld en de bankjes weer in de kano’s te hebben teruggezet, gaat onze reis weer verder. Dit keer stroomafwaarts. Dat biedt de mogelijkheid om een viertal enthousiastelingen zich in grote binnenbanden met de stroom mee te laten meevoeren. Omdat dit niet zo hard gaat komen ze pas later aan bij de lodges, waar het inmiddels weer is gaan regenen. Hoe kan het anders!

Tot zo ver het verslag van mijn eerste week.