Myanmar 2013

Myanmar, na enkele keren mooie beelden in reisprogramma's van dit land in opkomst gezien te hebben, moet het er maar eens van komen. Vooral voordat alles is veranderd en de oude sfeer grotendeels is verdwenen. Want een ding is zeker: de veranderingen gaan nu snel.

Mijn reisverslag omvat 3 delen, per week een afzonderlijk deel.

Vertrek 2 november

De reis begint goed met een hartelijk weerzien op Schiphol met Kim Koopman, reisgenote van vorig jaar, die toevallig ook op de zelfde dag vertrekt maar dan naar Kenia.

De vliegreis verloopt vlot maar dit keer vallen mijn reisgenoten niet snel tussen alle passagiers te herkennen. Enerzijds omdat de groep maar 11 personen telt en anderzijds omdat zoals later blijkt, bijna de helft via eerdere en andere vluchten naar Yangon is gereisd. Pas later die eerste avond blijkt wie allemaal tot het reisgezelschap behoort; daaronder zit ook een verdwaalde Australiër.

Aankomst en eerste verkenning 3 november

Aangekomen op de luchthaven lijkt het handig om wat nationale valuta te pinnen. Noch mijn ING-pas noch mijn ABNAMRO-pas worden geaccepteerd, waardoor ik uit arren moede maar mijn credit card gebruik. Het resultaat is een groot pak papier dat je helaas niet even onopvallend in je broekzak wegstopt.

Onze gids blijkt van het praatgrage type wat op zich alleen maar een pluspunt is. Ik heb moeite om alles wat hij vertelt tot me door te laten dringen. Dat ligt waarschijnlijk aan de vliegreis (eerst naar Kuala Lumpur en vervolgens naar Yangon) en ik kan niet alles direct kan plaatsen van wat hij allemaal staat te ratelen. Maar dat blijkt niet alleen aan mij te liggen. We moeten nog duidelijk aan zijn Engels wennen. We rijden eerst langs het kantoor van zijn reisorganisatie voor het controleren van onze vluchtgegevens, waarna we een donkerrode schoudertas van stof ontvangen, die normaal door scholieren wordt gebruikt. Een leuke geste.

Volgens de gids is er de laatste twee jaar veel veranderd, wat de juistheid van mijn keuze bevestigt: nog langer wachten en dan is veel onherkenbaar geworden. Na onze kamers te hebben betrokken in het hotel (geen hoogvlieger) wacht de eerste verkenning door de stad. Van vergane glorie kun je nauwelijks spreken, want die is er gewoon niet meer. Met moeite zijn nog enkele Britse gebouwen uit het koloniale tijdperk te herkennen.

Om wat tijd te besparen propt onze gids ons in een normale bus, die al uitpuilt van lokale bewoners. Maakt niet uit want we hebben immers zo een leuke ervaring erbij. We bezichtigen de eerste pagode, de Botahtaung Pagode waar enkele haren van Boeddha zouden worden bewaard. De pagode mist de nodige glans die je in andere landen bij dit soort bouwwerken wel tegenkomt. Maar op een afstand ziet het er nog best aardig uit.

Ook de taxi die ons later naar China Town brengt moet het niet van zijn schoonheid hebben. Die is er niet en de veren van de achterbank zijn er evenmin. Maar goed dat de chauffeur niet te hard rijdt, want rijden kan hij sowieso niet.

China Town kent een gezellige drukte en de vele uitgestalde etenswaren kenmerken de markt. We ploffen neer in een van de vele tentjes die het straatje markeren om met Myanmarbier (het merk heet zo) onze dorst te lessen. Het bier smaakt niet eens slecht waarna we besluiten om er ook maar te blijven eten: de verse vis en gewokte groenten smaken erg best. Na afloop blijkt ons deze uitspatting $4 per persoon te hebben gekost. Het vakantiebudget kan dit wel hebben ;).

Een andere vakantiegewoonte weer oppakken is minder succesvol: cocktails zijn hier nog te veel gevraagd. Erg jammer want een mojito had ik graag gelust.

The Golden Rock Pagoda 4 november

Op een redelijke tijd vertrekken wij met de bus naar de eerste echte bezienswaardigheid: the Golden Rock Pagoda, een pagode op een goud geschilderde rots hoog in de bergen. Onderweg stoppen we een oorlogsbegraafplaats. Het is een van de weinige plaatsen die erg goed verzorgd uitzien. Ook het monumentale bouwwerk ziet er goed onderhouden uit.

De lunch onderweg is op zich goed. Maar verwacht geen restaurants met op de toerist gerichte menu's. Nee, gewoon tussen het normale volk mee-eten van de lokale gerechten. Niettemin prima te doen.

Daarna gaan we met de bus verder naar een plek waar we moeten overstappen op een pick-up, want de bus kan niet verder de steile hellingen op. We nemen slechts de spullen mee die we voor één nacht nodig hebben. Tijdens mijn vorige reizen heb ik vaker in dat soort voertuigen gereisd: gezeten, gehangen of zelfs half liggend. Maar nu, om de laadbak zo vol mogelijk te krijgen, zitten we als sardientjes met andere passagiers opgepakt op 'bankjes' die slechts zo'n 15 cm smal zijn. De rit via de steile hellingen (10 tot soms wel 15% schat ik) is al helemaal geen pretje. Dit genoegen duurt gelukkig maar 45 minuten.

Uiteindelijk belanden we in ons op zich goede hotel, waar we onze spullen kunnen achterlaten. Snel daarna trekken we naar de pagode. Die is op zich prachtig, maar alles erom heen lijkt meer op een kitscherige kermis. Jammer, en ik vrees dat dit de komende jaren alleen maar erger gaat worden.

's Avonds is de pagode op de gouden rots prachtig verlicht, maar kijk vooral niet de andere kant op waar de feestverlichting afschuwelijk staat te flikkeren. Aziaten zijn er kennelijk dol op, want ik herken het ook van de andere landen in die regio.

Terug naar Yangon via Bago 5 november

De reis terug de volgende dag gaat weer in dezelfde 'sardientjesmodus' waarna we overstappen in onze normale bus. Die leidt ons naar Bago waar we achtereenvolgens vele andere boeddhabeelden en pagodes (6!) bezichtigen. Op een gegeven moment hoop ik grondig dat Myanmar nog vele andere bezienswaardigheden heeft, want anders wordt het wel erg veel van hetzelfde.

Weer terug in Yangon gaan we 's avonds gaan weer eten in China Town. Maar achteraf gezien had ik dat beter niet kunnen doen, want ik hou er een flinke buikloop aan over, die me enkele dagen zoet houdt.

The Shwedagon Pagoda 6 november

De volgende ochtend gaan we naar de Shwedagon Pagoda, het mooiste pagodecomplex in heel Myanmar. Het goud op het bouwwerk is erg indrukwekkend en het is er behoorlijk druk.

Zoals gewoonlijk bij elke tempel of pagode moet iedereen zijn schoenen en sokken uitdoen. Dat klinkt niet erg als een probleem, maar de zon staat al erg te branden op de tegels. Daarom een goede tip: kom niet te laat als je niet me verbrande voetjes wilt lopen.

Het is erg warm en we strijken neer na een ritje met de stadsbus in het Kandawgyi Park, waar we kunnen bijkomen.

Bij zonsondergang is de aanblik van de Shwedagon Pagoda natuurlijk fantastisch, maar door het drukke verkeer komen we daarvoor net te laat. Maar ook als de zon weg is, is alles prachtig verlicht.

's Avonds om 21.30 vertrekken we met de nachtbus naar Mandalay. Ook geen waarlijk genoegen wat er echt in slapen lukt niet, al zitten er wel slaapstoelen in. Er reizen zelfs stewardessen mee, die ons van een superlichte maaltijd voorzien. En mocht het toch nog gelukt zijn om in slaap te vallen dan wordt je wel om half een gewekt: iedereen moet de bus uit. We zijn dan om een groot parkeerterrein aangekomen waar ook andere nachtbussen staan en er zijn enkele restaurants. Blijkbaar worden we geacht om die van klandizie te voorzien maar ik heb geen honger.

Na deze tussenstop reizen we verder en tegen de ochtend rijden we een mistig Mandalay binnen.

Met de boot naar Mingun Village 7 november

Onze hotelkamers zijn nog niet beschikbaar maar ik en enkele anderen kunnen gelukkig wel even onder de douche. Onze tocht gaat vervolgens verder en bij de Irrawaddy aangekomen stappen we op een boot. Nog gebukt onder hevig slaaptekort komt een uurtje rust wel uit. Weer aan de vaste wal in Mingun Village bezoeken we een tempelcomplex en nog andere bezienswaardigheden. Het middagprogramma gaat daarna verder in Mandalay, maar dat laat ik maar aan mij voorbij gaan. Mijn maag is nog te zeer van streek en een nacht niet slapen maakt dat niet beter. Gelukkig wordt ik met een reisgenoot bij het hotel afgezet en na een douche stap ik lekker mijn bed in.

Pagodes, pagodes en nog meer pagodes 8 november

De volgende dag bevat een stevige agenda: naast andere pagodes veel plaatsen waar allerlei producten van verschillende materialen worden gemaakt: zilver, hout, potten, koper (het gieten van boeddhabeelden) en meer van dat soort dingen.

Aan het eind van de middag steken we de rivier over om met een door een ezeltje getrokken karretje, waarin twee personen mee kunnen, naar een het houten Bagayarklooster te gaan. Voordat we vertrekken probeert een jong meisje van zo'n jaar of 15 wat van haar koopwaar aan ons te slijten. Mijn medepasagiere en ik maken duidelijk dat we niet zijn geïnteresseerd, maar zoals een goed verkoopstertje betaamt blijft ze hardnekkig volhouden. 'You think about it and decide later!' en ze laat zo weten dat we nog niet van haar af zij, als we straks weer terugkomen.

We denken van haar af te zijn als onze stoet met karretjes vertrekt. Heel even maar, want al gauw heeft ze ons weer bijgehaald met haar fiets en rijdt vlak achter ons karretje. 'You think about it.' klinkt het nog een paar keer. Hilariteit alom.

Al fietsend vertelt ze wat over interessante dingen die we tijdens de bonkende rit tegenkomen, afgewisseld door wat geneurie. En passant laat ze ook weten dat ze naast Engels ook Koreaans, Italiaans en Spaans kent waarna ze, althans voor mijn gehoor, er een zin vloeiend Spaans op laat volgen. Een pientere meid, waarvan je hoopt dat ze kans krijgt om naar de universiteit te gaan want dat zou ze gemakkelijk redden.

Na het teakhouten klooster te hebben bezocht moeten we haar op de terugweg helaas ontberen. Ze had anders best wel wat handel aan ons verdiend.

Terug aan de overkant van de rivier gaan we weer snel meet de bus verder, maar ook de zonsondergang bij de U Bein houten brug moeten we missen. Onze gids blijkt nog niet erg bedreven in timing, want eerder die ochtend hadden we ook het gezamenlijke ontbijt van de monniken net gemist.

Vervolg: week 2