Land van de rijzende zon (week 3)

Wasabi

Takayama moet een prachtige stad zijn met veel interessante bezienswaardigheden maar ligt te ver van Matsumoto (3 uur met de trein) om het bezoek aantrekkelijk te maken. Niemand van ons reisgezelschap waagt zich er daarom aan en met vele anderen bezoek ik een wasabikwekerij buiten Matsumoto. Wasabi is een zeer scherpe specerij, waarvan je uiteraard niet te veel moet eten. Het is te vergelijken met de mierikswortel en ook wasabi geeft extra smaak aan gerechten.

De kwekerij ligt op zo’n 4 km lopen vanaf het station in Azumino en de vele geparkeerde bussen en auto’s geven aan dat het een trekpleister betreft. De kwekerij is dan ook vooral een grote commerciële bedoening met winkeltjes en restaurants. Wasabibier, wasabiburgers, wasibi-ijs enz. zijn er te krijgen. Ik waag me aan het ijs, maar kan nauwelijks wasabi ontwaren. Jammer, want ik had er toch iets meer van verwacht. Gelukkig biedt de kwekerij een mooie wandelomgeving, maar hoe de wortel wordt gekweekt en er vervolgens specerij van wordt gemaakt krijgen we niet echt te zien. Merkwaardig, maar je kunt het uiteraard wel kopen.

Het facultatieve avondprogramma (Taimatsu Matsuri) is bijzonder: ver buiten het centrum van Matsumoto in Asamaonsen wordt een optocht gehouden van groepjes inwoners, die een brandende cilindrische baal stro van 3 meter hoog en een doorsnede van 2 meter meeslepen naar een tempel. (Doel hiervan is het bidden voor veiligheid.) Een leuk gezicht en ondanks de duisternis maak ik een groot aantal foto’s. Het is een drukte van jewelste want zo vaak komt dit niet voor. Dat sommige groepjes er erg lang over doen om het doel te bereiken komt door de vele alcoholische versnaperingen, die deze groepjes regelmatig onderweg consumeren. Dat geeft uiteraard het nodige plezier.

Omdat ik niet zo gauw een bushalte kan ontwaren loop ik na afloop met twee anderen terug naar ons hotel, een afstand van 4,8 km die zo’n uur lopen vergt. Op zich niet zo bijzonder omdat ik dat thuis vaker loop, maar omdat we al een tijdje op de been waren en ik mijn foto-uitrusting (6 kg) mee moet slepen ben ik toch wel blij weer terug in het hotel te zijn.

Nagano

Weer met de trein vertrekken we naar Nagano, de stad waarin in 1998 de Olympische Winterspelen werden gehouden waaraan je soms wordt herinnerd door gedenkstenen ed. Onze koffers worden apart per koerier rechtstreeks naar Tokio gebracht, want we overnachten in Nagano niet in een hotel maar in een van de gebouwen op het tempelcomplex. Wederom niet in een bed maar op de grond en met z’n vieren op een kamer. Bovendien moeten we wifi ontberen.

Na de bagage te hebben achtergelaten bezoeken we de Zenkoji-tempel op het complex. De tempel is werkelijk imposant en ook van binnen het aanzien waard. Helaas is fotograferen verboden. Een lange rij wachtenden staat voor de ingang van een lager gelegen gang, waar volledige duisternis heerst. Door het regelmatig aftasten van de gangwand en de rugzak van mijn voorganger kom ik zonder ongelukken vooruit. Het schijnt ergens goed voor te zijn, althans voor de gelovigen.

Een achter de tempel staande pagode ziet er van buiten niet bijzonder uit, maar herbergt in de kelder een collectie fraaie Boeddhabeelden en gevelornamenten. Het bewijst dat je nieuwsgierigheid toch kan worden beloond, ondanks het weinig aanlokkelijke bouwwerk.

Tokio!

Om 5 uur in de ochtend staan velen van ons al op. Niet voor een vroeg vertrek maar voor het bijwonen van een boeddhistische gebedceremonie in de Zenkoji-tempel. Weer terug bij onze overnachtingsplaats genieten we van een eenvoudig Japans ontbijt. Daarna is het tijd voor het vertrek naar Tokio, waar we de laatste dagen van deze reis zullen doorbrengen.

Met de Shinkansen reizen we naar Tokio. Wel aardig, maar omdat ik al eerder met de TGV en Thalys heb gereisd, is het geen bijzondere ervaring. De frequentie van de Shinkansenverbindingen is evenwel flink hoger dan bij ons, en uiteraard kent Tokio vele verbindingen met andere plaatsen.

Ons hotel in Tokio staat in het stadsdeel Ueno. In de middag ga ik met enkele anderen naar het stadspark, dat je rustig kan vergelijken met het Central Park in New York, al is het niet zo groot. Er lopen massa’s mensen en het park herbergt ook een tempelcomplex en dierentuin. Aan de randen zijn er bovendien enkele musea, een situatie die ik ook van het Central Park ken. Deze dag is er bovendien markt in het park.
De terugweg naar het hotel lijkt iets korter maar doordat we een afslag missen lopen we veel meer dan nodig is. Je leert ervan.

Kris kras door Tokio (2e dag in Tokio)

Tokio beantwoordt volledig aan het in veel films opgeroepen beeld van een hectische stad. Een echt centrum met bekende herkenningspunten of gebouwen blijkt er niet te zijn. De stad is in dat opzicht niet vergelijkbaar met andere wereldsteden als New York, Londen, Parijs, Kulala Lumpur of Dubai. Tokio leer je ook niet echt in een paar dagen kennen. Veel van de 23 stadsdelen hebben een eigen bruisend centrum, waarvan pleinen qua hectiek en aanzien kunnen wedijveren met Times Sqare of Piccadilly Circus. Veel schreeuwende lichtreclames (de meeste in mij nietszeggende Japanse karakters) en mensenmassa’s op straat.

Om bezienswaardigheden te zien moet je daarom kris kras door de stad reizen, wat met de metro en een dagkaart snel en gemakkelijk gaat.
Als eerste bezoeken we vandaag het gebouw van de Shinjuku Metropolitan Government, waar je gratis naar de 45e verdieping kan en vanaf 202 meter de skyline kan bewonderen. 202 meter is relatief gezien niet erg hoog, want ver boven de stad zit je niet echt. De Fuji was helaas door de heiige lucht niet te zien, maar er vlak naast stond het Park Hyatt hotel waar de film Lost in Translation zich grotendeels afspeelt. Deze film had ik om in de stemming te komen nogmaals vlak voor onze reis bekeken, dus is het zien van dit hotel in het echt een leuke verrassing.

Een volgende rit per metro brengt on bij de Meiji Jingu Shrine. Dit tempelcomplex bereik je door eerst door een heel mooi bos te lopen. Na het bewonderen van de Shrine lopen we het bos weer uit en met twee anderen loop ik nog naar nabijgelegen stadions, die werden gebruikt tijdens de Olympische Spelen in 1964. Alles ziet er nog goed onderhouden uit en de gebouwen kunnen straks probleemloos weer gebruikt worden tijdens de spelen in 2020. Naast de gebouwen ligt een prachtig onderhouden park. Dit keer lopen er slechts weinig andere mensen.

Als we het metrostation weer passeren lopen we naar Takeshita Street. Het is een niet al te brede straat die je enigszins kunt vergelijken met de Kalverstraat in Amsterdam. Het is er alleen veel drukker.

De metro brengt ons weer naar een ander stadsdeel: Shibuya. Vlak bij de uitgang van het station staat een standbeeld van de hond Hachiko. Wie de film Hachi met Richard Gere heeft gezien, is bekend met de voor velen ontroerende trouw van deze hond aan zijn baasje. Bij gebrek aan beter had ik deze film al eerder gezien tijdens een vlucht naar Oost-Azië.

Voor het station ligt ook een groot kruispunt. De lol hiervan is dat de zebrapaden in alle richtingen lopen, dus ook diagonaal. (Maar dat komt meer voor in Tokio). Zodra het autoverkeer totaal tot stilstand komt kun je dus efficiënt in één keer oversteken. De tijd die je voor het oversteken krijgt is voldoende om midden op het kruispunt een paar foto’s te maken.

De volgende metrorit brengt ons bij de Asakusa Sensoji tempel. Deze staat aan het eind van een lange winkelstraat, maar tegenover het begin van deze winkelstraat staat een gebouw met zo’n 6 verdiepingen. Vanaf de hoogst verdieping heb je een goed zicht op de straat en tempel, die een dankbaar onderwerp voor mijn foto’s vormen.

Vervolgens staat de Tokyo Skytree op het programma, die op loopafstand staat van de tempel. Ondanks dat de toren 634 m hoog is vind ik een toren op een dag wel genoeg (later blijkt dat je niet hoger dan 350 m in de toren kunt komen, dus zo groot was dat gemis niet). Met enkele anderen besluit ik om een boottochtje te maken op de nabijgelegen rivier. Dat blijkt echter ook geen goede keuze te zijn, want er valt weinig te zien en de diesellucht van de boot op het achterdek levert ook geen bonuspunten op.

Terug dus naar het hotel en in de avond gaan we nog eens uitgebreid sushi eten in een van de straten in de buurt van het station van Ueno. Dat ik daarbij toch beter moet letten op wat ik kies, blijkt later als ik bijna voor 30 euro blijk te hebben geconsumeerd.

Tokio (3e dag)

Niet al te vroeg in de morgen en in de volle zon brengen we eerst een bezoek aan de vismarkt in Tsukiji, waar we de dag tevoren langs waren gevaren bij een zwaar bewolkte hemel. Japan is een land van viseters bij uitstek, dus wekt het weinig verbazing dat de vismarkt zeer uitgestrekt is. Het assortiment vissen (groot en klein) is dan ook zeer groot, evenals verschillende soorten andere zeedieren en schelpen. Niettemin bestaat het grootste deel van de vis uit tonijn, veel gebruikt in de sushi. Dat het allemaal vers is merk je aan het ontbreken van elke vorm van stank. Anderzijds moet je tijdens het lopen goed oppassen want her en der schieten allerlei karretjes voorbij die de producten transporteren.

In de vroege middag brengt de metro ons vervolgens in het district Ginza (Nijubashi station). Daar vinden we het keizerlijk paleis, dat volgens de Lonely Planet een bezoekje waard is. Helaas valt het paleis alleen van een grote afstand te zien, zodat je er niet echt een goede indruk van krijgt. De keizerlijke tuinen zijn evenwel wel vrij toegankelijk en een werkelijk lust voor het oog.

Weer richting hotel stoppen we eerst in de wijk Akihabara: de Electronic City van Tokio. Een heksenketel van vele winkels met allerlei elektronica, fotoapparatuur, games en aanverwante artikelen. Om een indruk te krijgen bezoek ik met enkele anderen een pand van zo’n 12 etages. Op elke verdieping zijn er shops in shops, de meeste met allerlei figuren uit games. Alleen de shop met modeltreinen mag rekenen op mijn belangstelling.

Exit Japan

Uiteindelijk is het dan onze laatste dag van deze Japanreis. Omdat je op dergelijke dagen al vroeg je kamer moet ontruimen en alleen maar kunt wachten op het vertrek naar het vliegveld, valt er meestal weinig te doen. Na de bagage bij de receptie te hebben gestald ga ik echter met twee anderen naar het Tokyo National Museum. Wijs geworden vinden we nu de snelste weg en passeren we al snel het stationsemplacement. Het museum bevindt zich ten noorden van het stadspark en door de snelle route zijn we veel te vroeg. Een klein ongemak dat weinig problemen oplevert. Het museum herbergt de cultuurhistorie van Japan, en is daarom zeer interessant.

Na het museumbezoek wandelen we door het stadspark naar de winkelstraten naast het station van Ueno. In de Ameyoko Market Street vind ik de souvenirs die ik voor het thuisfront wil meenemen.

Op het vliegveld Narita nemen we afscheid van onze reisgids en begint onze terugreis. Met veel voldoening en ervaringen uit Japan. Het feit dat enkele personen al meerdere keren naar Japan waren geweest, geeft aan dat ik een herhaalbezoek ook wel zie zitten.

Zonder meer een cliché maar de drie weken zijn werkelijk voorbij gevlogen. Japan leer je alleen niet in drie weken echt kennen, maar voor een eerste kennismaking was het toereikend. Nu maar eens weer in de Lonely Planet kijken wat er meer valt te zien bij een volgende keer.