Australië 2014

Twee weken in Australië

Een nicht die nog maar een paar jaar in Australië blijft wonen. Een tante die al in de negentig is. Vakantiedagen van vorig jaar die echt op moeten. Redenen genoeg dus om een lang gekoesterde wens in vervulling te doen gaan en naar Australië te gaan met mijn jongste zus.
Oké, het is een niet goedkoop land, dus heb ik bij uitzondering de reis goed voorbereid en alle bezienswaardigheden die de moeite waard lijken op een rij gezet. Om de kosten in de hand te houden is het een strak reisschema geworden.
De vlucht naar Melbourne vindt in twee etappes plaats: eerst naar Dubai en dan door naar Melbourne. Vooral de vlucht naar Melbourne is langer dan ik normaal 'gewend' ben. Doorgaans is zo'n 12 uur wel het maximum, maar dit keer hangen we ruim 14 uur in de lucht. Met een beetje slapen (gebeurt van zelf) valt het eigenlijk wel mee. De reis verloopt volgens schema. Tot zo ver dus allemaal prima.

Aankomst in Melbourne
Op het vliegveld halen we eerst de huurauto op, maar het ritje naar het hotel verloopt niet zo vlekkeloos. Niet dat het links rijden zo'n probleem is, maar de tomtom-versie waarvan ik gebruik maak is niet de handigste. De aangegeven route wordt niet in de 'normale' richting op het scherm aangegeven. Normaal is de getoonde rijrichting naar boven, maar op mijn telefoonscherm staat alleen de kaart naar boven, ofwel het noorden is boven in het scherm te vinden. Daarnaast staat de kaart uitgezoomd: leuk voor het overzicht maar minder bruikbaar als je naar het scherm moet turen en ook nog het verkeer in de gaten moet houden. De route vanaf het schermpje lezen vereist dus een permanente intensieve vertaalslag, die zich lastig laat combineren met het links rijden in een vreemde omgeving. Gelukkig is het metrieke stelsel ook in Australië ingevoerd, dus blijft die vertaalslag me bespaard. Enfin, het hotel vinden we dan uiteindelijk wel en eerlijk gezegd zou het zonder navigatie natuurlijk helemaal een hopeloos verhaal zijn geworden.

Voor de eerste dag staat er niets op het programma, want ik had op een rustdag gerekend. Maar van een jetlag heb ik nog niet echt last en na een douche proberen we op goed geluk het centrum op te zoeken. Dat lukt op zich wel, maar de parkeertarieven geven niet de indruk dat echt van geluk sprake is. 32 Dollar voor zo'n 4 uur parkeren (ca. 24 euro) is dan wel een hoofdprijs, maar dan helaas voor de verkeerde partij (of zijn we dan echt te zuinig?).
Dus proberen we eerst wat andere bezienswaardige plekken te bekijken. Dat gaat ook niet gemakkelijk want voor parkeren op straat heb je muntjes nodig ... En die krijg je bij het pinnen natuurlijk niet mee. Uiteindelijk komen we bij een van de geselecteerde bezienswaardigheden terecht: het Lunapark waarvoor je bij de lokale Woolworth tegen een schappelijk prijsje kunt parkeren: gratis voor de eerste anderhalf uur. Maar het Lunapark is niet echt bijzonder dus wordt de Harbour Town het volgende doel. Dat blijkt best een bezienswaardige plaats, maar zonder zon is foto's maken weinig zinvol. Jammer. Het begint alweer avond te worden en de vermoeidheid laat zich nu wel voelen. Het wordt een vroege nacht.


De tweede dag in Melbourne
De volgende dag worden we om zo'n 9 uur wakker. Afgezien van de oorzaak (herrie op de gang) is dat 2 uur later dan normaal, maar na 2 nachten niet of nauwelijks in het vliegtuig te hebben geslapen, is dat geen echte zonde. Helaas regent het buiten pijpenstelen. Yak, geen goede start dus. Maar het mag de pret niet drukken. Wijs geworden van de parkeertarieven in het centrum voorzien we ons bij de naburige 7-Eleven van een lokale OV-pas, waarmee we 2 dagen overal van het openbaar vervoer gebruik mogen maken. A raison van 20 dollar per persoon, dus aanzienlijk goedkoper dan steeds in de stad parkeren. Je blijft ten slotte Nederlander, nietwaar? Maar het grote voordeel is natuurlijk ook dat ik niet steeds op het verkeer hoef te letten en zelf ook de omgeving kan bewonderen.
Internet bij je hotel in Australië veronderstelt dat je over een ruime portemonnee beschikt. Gek voor zo'n ontwikkeld land waar dat bij de ontwikkelingslanden, waar ik eerder was, geen enkel probleem is: gratis en ook voor niks! Maar bij het Flinders Street Station, een best fraai bouwwerk, kan gratis van het internet gebruik worden gemaakt. Een mooie gelegenheid om mijn e-mail te lezen, facebook te bekijken en met een foto te verrijken en ook nog De Volkskrant te downloaden.
St.Paul's Cathedral, schuin tegenover het station, is eveneens een redelijk fraai bouwwerk. Qua omvang niet echt een kathedraal, maar een kniesoor die daar een punt van maakt. Jammer dat de regen en bewolking het maken van een fraaie foto belet.

De grote winkelstraat is vrij druk met publiek, maar eigenlijk valt de drukte reuze mee. In een van de vele souvenirwinkels koop ik een pin, waaraan je tenminste kunt zien dat ik ook in Melbourne ben geweest. Helaas zijn mijn andere pins van West-Australië verloren gegaan. Die van Guatemala heb ik gelukkig nog kunnen behouden. Chinatown in Melbourne is eigenlijk zoals de meeste chinatowns in andere steden. Niet zo bijzonder dus, en dat geldt ook voor de Griekse wijk (blauw geschilderde gevels en sirtakimuziek) waar we ook langs komen. Zelfs al kan ik die niet vergelijken met andere Griekse wijken, want welke stad heeft die nou?

Queen Victoria Market is een echte bezienswaardigheid, maar ook daar is het niet druk. Vlees, vis, en groenten zien er erg goed uit en de prijzen lijken best mee te vallen. Het is intussen ook weer wat zonniger geworden en met zo'n 25 graden is het prima weer.
We pakken de tram voor een bezoek aan de Shrine of Remembrance (een monumentaal bouwwerk ter herinnering aan Australiës vele gevallenen tijdens de oorlogen vanaf de Eerste Wereldoorlog) en de daarnaast gelegen Royal Botanic Gardens. Deze zien er werkelijk schitterend verzorgd uit, al is het bloeiseizoen jammer genoeg duidelijk voorbij. Een korte stortbui overleven we in het in het park gelegen restaurant. Toeval dat we daar nu juist vlak bij zaten? Gelukkig laat de zon zich alweer snel daarna zien.

De Royal Botanic Gardens verruilen we daarna voor St. Kilda Beach, wat gemakkelijk gaat na een ritje met de tram. Eigenlijk stappen we 2 haltes te vroeg uit, maar dat pakt gelukkig goed uit want daardoor zitten we vlak bij St. Kilda Pier. Vanaf de kop van de pier hebben we een mooi uitzicht op de stad, die zich om de baai heenbuigt. Volgens de informatie op de borden zou er ook een soort kleine pinguïns huizen, maar die laten zich helaas niet zien. Zou ook te mooi zijn geweest.
We lopen daarna het strand af tot aan St. Kilda Beach. St. Kilda is een erg leuke wijk (eigenlijk een stadsdeel) en huisvest ook het Lunapark, waar we gisteren ook al tegenaan liepen. Maar St. Kilda wordt in de toeristeninformatie vooral aangeprezen als een omgeving met leuke restaurants en bars. En daarvan is geen woord te veel gezegd.
Na nog eerst een blokje rond gelopen te hebben en de restaurants op het oog te hebben gekeurd, belanden we uiteindelijk in een Vietnamees restaurant. Dat blijkt geen slechte keuze, want het is er stervensdruk en ook de prijzen blijken zeer schappelijk. Niet alleen voor Australische begrippen maar zelfs voor Nederlandse! Het restaurant ziet er prima ingericht uit, veel beter dan wat je in Vietnam zelf tegenkomt maar dat is natuurlijk geen eerlijke vergelijking. De bestellingen worden met een iPad opgenomen! Niet gek, die vooruitstrevende en hardwerkende Vietnamezen. Mijn eerdere rondreizen door Zuidoost-Azië waren er natuurlijk niet voor niets want ik neem Sweet Sour Chicken met een Singhabier. Alsof ik nog steeds in Thailand, Vietnam, Cambodja enz. zit ...
En daarna is het met de tram terug naar het hotel, waar ik nu dit verslag van vandaag zit te tikken.

De derde dag in Melbourne
Dat een goede nachtrust tijdens de eerste nacht na zo'n lange reis niet direct bewijst, dat je de jetlag te boven bent, wordt wel de volgende nacht meer dan duidelijk. Ik kan de slaap niet vatten en ben om 5 uur 's nachts (!) nog klaar wakker. Gelukkig vermaak ik me wel met mijn iPod waarop genoeg muziek staat, maar dat helpt niet echt om in slaap te vallen zoals ik hoopte.
Om kwart voor elf schiet ik wakker. En in het besef dat het anders wel een erg korte dag wordt, sta ik in een mum van tijd onder de douche. Nadat ook mijn zus is ontwaakt en klaar is vertrekken we naar de Melbourne Zoo. Het is nog zwaar bewolkt en ook de temperatuur is nog niet op het niveau van gisteren. Dat vergoelijkt wel het verlate opstaan: we hebben niets bijzonders van de dag gemist.

Op weg naar de dierentuin checken we nog eerst op het Flinders Street Station onze e-mail en ik mijn facebookaccount. Ook download ik weer De Volkskrant. De dierentuin blijkt zeer ruim en fraai aangelegd, maar erg bijzondere dieren worden er niet gehuisvest. Zelfs van de inheemse dieren zijn er nauwelijks exemplaren te bewonderen: een paar kleine kangoeroes, slechts één koalabeer maar wel een grote vogel, die uit de prehistorie blijkt te komen. Zeer gevaarlijk en agressief en haast nooit te zien, volgens een vriendelijke regelmatige bezoeker van de dierentuin. We boffen dus met deze unieke ervaring. Doordat de zon weer is gaan schijnen ziet het er allemaal veel vrolijker uit en is ook de temperatuur weer op het oude niveau: zo'n 25 graden.
Zoals bij veel andere dierentuinen duiden informatiebordjes bij de kooien op de aanwezigheid van een bepaalde diersoort, maar laat het beschreven dier zich in geen velden of wegen zien. Wel erg gemakkelijk om zo je collectie te vergroten, of ben ik weer te cynisch? De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat ik voor het eerst van mijn leven een levend vogelbekdier (platypus) heb gezien. Puntje extra, dus. Dat geldt ook voor de vlindercollectie, die daar vrolijk rondvliegt. Helaas krijg ik een grote blauwe vlinder (Papilio ulysses) niet op de foto; ze vliegen wel rakelings langs je hoofd, maar ergens stil zitten met de geopende mooie blauwe vleugels voor een fotograaf? Nee hoor.

Het is al weer zo'n 5 uur in de middag als we terug zijn in het centrum en vervolgens met de Circle Line verder reizen: een toeristische tramlijn met een oude tram van zo'n 40 jaar oud die een rondje om het centrum rijdt. Onderweg wordt het nodige verteld over wat er links en rechts is te zien en stappen er bij elke halte andere toeristen in en uit. We stappen uit bij Harbour Town, dat er nu in de zon veel aantrekkelijker uitziet dan twee dagen eerder. Ik maak nog wat foto's van de binnenhaven en de Melbourne Star, een reuzenrad dat echter niet in de schaduw kan staan van de London Eye. Het levert wel mooie plaatjes op, zo in de late middagzon. Het is al weer 7 uur als we bij het Vietnamees restaurant aankomen. St. Kilda heeft nu eenmaal een zeer gezellig centrum en alle restaurants puilen uit van de gasten. En dat geldt zeker voor het Vietnamees restaurant, maar we hoeven niet lang te wachten totdat er een tafel is vrijgemaakt. Ik neem weer het zelfde gerecht als gisteren, maar nu met vis ipv. kip. Wel weer singhabier ...

Naar Canberra
Na een redelijke nachtrust vertrekken we zaterdagochtend om half negen naar Canberra, waar onze nicht Nino met haar man woont. Over de reis naar Canberra valt eigenlijk weinig te vertellen. Het is een lange saaie route, maar er is gelukkig zeer weinig verkeer. Ook de hoofdstad Canberra gaat niet gebukt onder grote drukte. Om 17 uur bellen we aan bij Nino. Dwz. bij de ambtswoning waar zij en haar man Nadjib wonen. Nadjib is ambassadeur van Indonesië in Australië, na dat eerder te zijn geweest in Brussel. In de zeer grote ambtswoning blijken bij sommige gelegenheden 700 tot soms 1000 personen te worden ontvangen, dus is er wel voldoende ruimte voor ons. Nadjib zit echter in Jakarta en Nino is nog niet thuis, maar komt al binnen een kwartier ook aan.
Niet moe van de autorit laten we ons drieën met de dienstauto door hun chauffeur door Canberra leiden om daarvan wat te zien. De stad is erg ruim opgezet en vanaf Mount Ainslie (846 meter) hebben we een mooi uitzicht op de stad. We laten ons ontvallen helaas nog geen kangoeroes in het wild te hebben gezien. Nog geen kwartier later staan we aan de rand van een buitenwijk met vrijstaande huizen, waar een hele kolonie kangoeroes aan de overkant van de straat aan het grazen is. Leuk, al die vrij lopende en springende skippies aan de overkant van je huis! Weer eens wat anders dan schapen achter een hek. We durven de dieren niet te dicht te naderen, zodat ik helaas geen foto op mijn telefoon kan maken om die op facebook te plaatsen.
Weer terug staat het eten opgediend op het officiële servies. Wel erg gemakkelijk, al die bedienden. Nee, Nino en Nadjib zijn de enigen met die status in onze familie maar daarover hoor je me niet klagen.

Verkenning van Canberra
De volgende (zondag)morgen is het helaas zwaar bewolkt, zodat het weinig zin heeft om in de Telstra Tower naar boven te gaan. Normaal zou dat een mooi uitzicht hebben geboden op Canberra, maar dat zit er even niet in. Morgen dan maar. De chauffeur brengt ons nu naar de wijk waar de verschillende ambassades zijn gevestigd. Uiteraard ook die van Indonesië, de werkplek van Nadjib. Vanwege de zondag is het er geheel uitgestorven, maar we krijgen toch een goede indruk van het complex.
Daarna rijden we naar het nieuwe parlementsgebouw van Australië, waar al vele andere bezoekers aanwezig zijn om er een kijkje te nemen. Architectonisch stelt het niet veel voor, maar het is erg ruim opgezet en je komt er gemakkelijker binnen dan in het gebouw van onze eigen Tweede Kamer. Het parlement is op reces. In de gangen hangen geschilderde portretten van illustere parlementsleden en premiers. Fraai en indrukwekkend.

We gaan daarna naar het Australian National Museum, een historisch museum waarin de hele ontstaansgeschiedenis valt te bewonderen. Nou ja, vanaf het moment dan dat de eerste Europeanen Australië aan het ontdekken waren. Op zich zeer interessant, ook om te zien hoe die eerste Europeanen tegen al die onbekende vreemde dieren aankeken. Die konden zij nergens plaatsen in de hen bekende indelingen.
Een bezoek daarna aan de Treasure Gallery blijkt veel minder geslaagd. Het betreft dan wel een groot en weinig bijzonder gebouw, maar het huisvest voornamelijk een grote bibliotheek. Voor veel studenten schijnt het wel nuttig te zijn, want bijna alle tafels zijn bezet.
Eigenlijk valt er in Canberra zelf niet bijster veel te zien en omdat het intussen na een korte periode van zon weer regent, drinken we koffie in de shopping mall, die ook Canberra kent.

Vervolgens gaat het op huis aan en even later arriveert ook Nisa, ons nichtje, uit Sydney. Zij heeft daar de avond te voren een vrijgezellenfeest meegemaakt. We hebben haar al meer dan 4 jaar niet gezien en het is een hartelijk weerzien.

De tweede dag in Canberra
De volgende dag is het erg mooi weer en dat maakt een bezoek aan de Telstra Tower (een communicatietoren) aantrekkelijk. Vanaf het hoogste voor bezoekers toegankelijke platform hebben we een mooi uitzicht op Canberra. Het bevestigt de indruk van een geordende indeling van de stad, zoals je die ook vanaf de straat ervaart. Na de toren bezoeken we de ernaast gelegen botanische tuinen. Ook deze zijn keurig onderhouden en sommige planten bloeien nog een beetje na. Met een beetje geluk krijg ik zelfs nog een zwarte hagedis op de foto. Een meevaller! Na deze botanische tuinen nemen we een kijkje in het arboretum, waar na de verwoesting van bosbranden nieuwe boompjes zijn aangeplant. Die zijn nog geen meter hoog dus valt er nog weinig van te genieten. Wel erg bijzonder de moeite waard is de collectie bonsaiboompjes. Zo'n honderd verschillende miniboompjes zijn er te bewonderen en sommige vormen een minibos op zich zelf. Heel mooi om te zien en een enkel boompje dateert al van 1880!
Na nog even langs de shopping mall te zijn geweest, genieten we nog na van de zon in de achtertuin. 's Avonds laat Nisa nog op de pc zien welke plekken we in Sydney zeker moeten zien en ik krijg er nu echt zin in.

Naar Sydney
En dan is het de volgende dag alweer afscheid nemen. Het is maar zo'n 300 km naar Sydney, maar de weg gaat niet gebukt onder een grote schoonheid: er valt niet bijzonders te zien. En dat valt des te meer op omdat er erg weinig verkeer is. ' s Ochtends voor het vertrek hadden we onze tante in Sydney telefonisch al op de hoogte gesteld van onze komst en we komen rond half drie bij haar aan. Ze is al bijna 90 en woont nu in een groot complex met seniorenwoningen en het ziet er allemaal erg luxe uit. Anders dan mijn zus heeft ze mij nog nooit eerder gezien. Ze begroet ons erg hartelijk en enthousiast en we geven haar de cadeautjes die we vanuit Nederland hebben meegenomen.
Ze gaat elke dinsdagavond altijd uit eten met haar kennissen uit haar oude woonbuurt. Ze wil graag dat we meegaan en dat plezier kunnen we haar uiteraard niet misgunnen. Maar eerst moeten we nog ons hotel opzoeken dat bijna een uur verder rijden ligt. Het blijkt een prima hotelkamer met zelfs een klein keukentje en een magnetron. Snel na het installeren van onze spullen gaan we weer naar het restaurant waar we om 6 uur hebben afgesproken. Ook onze tante arriveert met haar kennissen, die haar hebben opgehaald. Voordat ze het restaurant binnenstapt gaat ze echter nog eerst naar de ernaast gelegen liquor store, waar ze twee flessen wijn koopt. Het restaurant blijkt namelijk geen vergunning voor alcoholische dranken te hebben, zodat gasten daarvoor zelf moeten zorgen. En omdat ze dat al elke dinsdagavond doen zal dat wel niet zo'n probleem zijn.

We maken in het restaurant kennis met de rest van de '80 plus'-club. Eigenlijk heel leuk, dat die oudjes het zo gezellig met elkaar hebben en onze aanwezigheid is voor hen een welkome afwisseling van hun wekelijkse etentje.
Dat ze de wijn zelf meenemen valt te begrijpen, maar wat er vervolgens mee wordt gedaan tart elke verbeelding. Kennelijk wordt de Australische wijn weinig op waarde geschat, want nadat de dames hun glazen vol hebben geschonken worden die vervolgens helemaal vol gestort met ijs! Aarghh, hoe verzin je het! Maakt eigenlijk ook niet uit want de oudjes hebben volop plezier en wie zijn wij om hen te vertellen dat ze dat anders horen te doen. Ze vertellen ons over hun destijds werkzame leven en reizen door de wereld. Ze waarderen onze aanwezigheid erg en zien ons graag weer eens terug. Maar dat zit er niet gauw in, valt te vrezen.
Rond 8 uur gaat iedereen weer huiswaarts en ook wij zijn om 9 uur weer terug in ons hotel. Want voor de dag erop hebben we al veel plannen voor Sydney en willen we daar al vroeg zijn.

Heen en weer in Sydney
Woensdag 2 april en het belooft een mooi zonnige en warme dag te worden. Net als in Melbourne lijkt het ons wijs om niet met de auto maar met de bus de stad in te gaan (een tram rijdt er nauwelijks). Alleen een kaartje om de hoek halen zit er niet in: we moeten zo'n half uur lopen voordat we ergens een dagkaart kunnen kopen. De busreis vergt een behoorlijke tijd omdat de bus om de haverklap bij elke halte stopt en het erg druk is op de weg. Tenslotte wordt iedereen in het centrum eruit gegooid en begint onze verkenning van de binnenstad. Eerst naar de Darling Harbour, waar we vlak bij zitten en daarna naar het Opera House. Een wandeling die ook al gauw een half uur duurt. Na een flink aantal foto's gemaakt te hebben van de Harbour Bridge en het Opera House. Gaan we weer richting centrum. Eerst naar de Queen Victoria Building (QVB voor de Sydneyers), dat een ouderwetse mall blijkt te zijn met veel klassezaken. Vervolgens lopen we weer terug naar de de overkant van de Darling Harbour en daarna naar de Chinese Garden. Na daar eerste een wandeling te hebben gemaakt lopen we verder naar de Paddy Market; een overdekte markt met allerlei standjes met koopwaar. Daar zit niets bijzonders bij wat de moeite van het kopen waard is. Zo, dat hebben we dan ook weer gezien en we lopen via China Town weer richting centrum.

Het is al laat in de middag en dan is het licht op z'n mooist. Ik wil daarom nog wat foto's maken van de Opera House en de Harbour Bridge. Ja, dat betekent dus weer een fikse wandeling in die richting, terwijl we daarna bij de Darling Harbour willen eten.
Het is overal flink druk, vooral ook omdat de kantoren al leeg lopen. Ook bij de Opera House heerst nog topdrukte. Ik schiet er nog de nodige foto's, maar eigenlijk zou ik nog wat langer moeten wachten totdat het zonlicht wat roder is geworden. Dat duurt ons echte te lang want we willen ook weer terug naar de Darling Harbour. Daar is het 's avonds het gezelligst om te eten, maar om nu weer dat hele eind voor de vierde keer te lopen ... Tenslotte hebben we een dagkaart voor het openbaar vervoer in onze zak. Maar probeer maar eens in Sydney de juiste bus te vinden. Informatie over het openbaar vervoer hoort tot de categorie 'Zoek het maar lekker zelf uit'. Nergens vind je overzichtkaarten van alle buslijnen, bij bushalten vind je geen of slechts summiere informatie over de buslijnen die er stoppen. En in de bus worden haltes niet afgeroepen. Niet dat je daaraan wat zou hebben, want in de bussen hangen geen overzichten van alle haltes op de te rijden route. En iets vragen wordt slechts kortaf beantwoord; nee Sydney is duidelijk anders dan de andere steden in Australië die we kennen. Mensen zijn er veel minder vriendelijk en ook het verkeer is er veel meer gehaast.
Toch is Sydney een echte wereldstad. Er heerst een gezellige drukte en er is overal wat te beleven. Winkels van dure wereldmerken zijn er overvloedig; die vind je nergens in Nederland. Oké, we zijn volop de hele dag in de weer geweest, maar het eerste dagje Sydney gaf veel voldoening.

Dagje strand
Na de hectische dag en het heen en weer vliegen naar de verschillende interessante plekken, en omdat vrijdag slecht weer is voorspeld, doen we het een dagje wat rustiger aan. Op aanraden van ons nichtje Nisa gaan we met de auto naar Bondi Beach in het zuiden van Sydney en dat blijkt inderdaad geen slechte keuze. De zon schijnt volop en het is heerlijk warm. Het strand is mooi breed en daarom lijkt het niet vol, ondanks dat er heel wat mensen liggen. Het zeewater is mooi blauw en een paar enthousiastelingen proberen hun surfkunsten uit. Er zijn echter weinig golven, dus veel levert dat niet op. Na Bondi gaan we naar Manly, dat weer aan de noordkant van Sydney ligt, niet ver van ons hotel. Maar Manly is niet zo leuk als Bondi en het is er flink drukker.

Shoppen in Sydney
De volgende dag is ons bewolking en regen beloofd, zodat we shopping in Sydney als hoofdactiviteit hebben gepland. Gelukkig blijft het de ochtend droog. Niet dat je je niets in Sydney kunt kopen, maar meer dan wat souvenirs voor het thuisfront bedraagt de buit niet. Natuurlijk, de verleiding steekt regelmatig de kop, maar we willen niet te veel sjouwen en echt uniek spul is er niet te koop. Al zijn de gadgets e.d. in Nederland vaak flink prijziger. In de middag pakken we vanuit het centrum de ferry naar Manly, wat is inbegrepen in de dagkaart voor het openbaar vervoer. Bij mooi weer is dat een prachtige tocht, vooral omdat je dan het Opera House vanaf het water kunt zien en goede foto's kunt maken. Maar die lol is ons niet gegund. Natuurlijk blijft het wel een prachtig gezicht: het Opera House met op de achtergrond de Harbour Bridge. Al na een half uur zitten we in Manly, waar we gisteren ook waren maar toen met zon. Maar het begint flink te regenen, zodat het weinig aantrekkelijk is om Manly nog eens te bekijken en dus pakken we de eerste veerboot weer terug. Verder winkelen in Sydney is ook geen genoegen meer en na wat maaltijden in een food court te hebben gekocht gaan we weer naar het hotel. Daar wacht de magnetron en kunnen we beginnen met pakken. We vertrekken immers al vroeg naar Cairns.

Naar Cairns
De volgende dag is dan ook een weinig bijzondere en meer een reisdag. Na het inleveren van de huurauto op het vliegveld van Sydney checken we aan de overkant (erg gemakkelijk, zeg) in voor de vlucht naar Cairns. De vlucht is met 3 uur relatief kort en het is er een uur vroeger dan in Sydney. Ook veel warmer: zo'n 33 graden.
Na de huurauto te hebben opgehaald zoeken we ons hotel op, dat nog geen 7 km verder blijkt te liggen. Ook Cairns blijkt zeer ruim opgezet en het centrum zit vol met toeristen. Veel winkels en restaurants, dus vervelen is niet echt nodig. We boeken excursies naar Kuranda en de Great Barrier Reef, dus de twee volgende dagen zijn weer volgepland.

Kuranda
Al vroeg in de morgen gaan we met de auto naar Smithfield, iets ten noorden van Cairns. Van daar vertrekt een toeristentrein (12 wagons lang), die ons door het regenwoud naar Kuranda brengt. De trein rijdt niet al te snel en stopt voor de bezienswaardigheden, zoals een hoge waterval. Maar na al veel watervallen te hebben gezien kan deze geen indruk op me maken.
In het dorpje Kuranda lopen we door het centrum de vele winkeltjes af. Het ziet er best gezellig uit. Ik heb mijn zinnen gezet op de vlindertuin, ondanks de hoge toegangsprijs van ca. 13 euro. Maar ik vind het de moeite waard en kan zo waar de anders moeilijk te fotograferen Ulysses-vlinder vastleggen. Overigens met meer geluk dan wijsheid, want deze vlinder zit nooit stil. En als die stil zit heeft die vaak zijn vleugels dicht gevouwen zodat je dan de mooie blauw kleur van de bovenkant niet kunt zien.
Verderop kunnen we ook koalaberen en wat kangoeroes zien. Het is erg warm dus is het geen wonder dat deze beestjes weinig actief zijn. De koala's bewegen nauwelijks, maar gelukkig kijk er een mijn kant op. Die heb ik natuurlijk gelijk vastgelegd.
Terug gaan we niet met de trein maar met de 'Skytrain'; een kabelbaan die de kenners ook gewoon als skilift herkennen. Maar deze zijn groen geverfd en laten ons echt reusachtige regenwoud van boven zien. Heel imposant. Weer in Smithfield nemen we de auto naar Palm Cove. Daar zou volgens het bureau waar we de excursies hadden geregeld een mooi strand zijn met palmbomen. Dat laatste werd ook bevestigd door en foto op onze hotelkamer, dus konden we dat ter plaats alleen maar erkennen.

Great Barrier Reef
De volgende ochtend is het nog geen 7 uur als we al naar de Reef Plaza gaan, vanwaar alle cruiseschepen naar de Great Barrier Reef vertrekken. Het is al erg druk in het kantoor waar iedereen moet inchecken. Om 9 uur verlaat onze boot de haven. Het water is redelijk rustig; erg grote golven zijn er niet al kan je niet helemaal op het schip lopen zonder af en toe wat houvast te zoeken. Behalve veel water valt er niet te zien; dit is dan de Stille Oceaan, de Pacific. Na anderhalf uur bereiken we een kunstmatig eiland dat eigenlijk een groot ponton is. Van daaraf kun je duiken, snorkelen en zelfs in een helikopter stappen om het allemaal vanuit de lucht te zien. Ik ga maar weer eens snorkelen. Onder water ziet het er inderdaad prachtig uit en zijn de vissen goed te zien. Ook de grote blauwe vis, die de voorkant van de brochure van onze cruiseorganisatie siert, krijg ik van echt dicht bij te zien. Hij zwemt zelfs net onder mij door! Gewoon heel leuk, want dat had ik niet verwacht. Helaas had ik geen onderwatercamera, want ik had hem natuurlijk erg graag op de foto gezet.

Weer op het ponton kan er volop gebruik worden gemaakt van het lunchbuffet. Maar zoals gewoonlijk op vakanties heb ik niet erg veel honger. Na nog wat foto's te hebben gemaakt vanuit het pontongedeelte, dat onder het water zit, wachten we op de glass bottom boat. Erg ver varen we er niet mee, maar er valt genoeg te zien. En de schipper legt prima uit hoe het koraal ontstaat en zich zelf in stand houdt. Er zijn verschillende soorten koraalriffen, afhankelijk van de stroming, het licht enz. Er is ook een minder fraai gedeelte waar allemaal afgebroken koraal ligt: dat is het resultaat van de soms erg sterke stroming. Er zijn wel vissen te zien maar niet van die grote. Ik krijg ze nauwelijks goed op de foto, helaas.
Nadat uitvoerig is gecontroleerd of iedereen weer aan boord is, vertrekken we weer naar Cairns, waar we om 17 uur aankomen. Hoewel ik er meer van verwachtte (de brochures zien er natuurlijk mooier uit dan je zelf kan ervaren en beloven eigenlijk te veel), was het weer een geslaagde dag.

De dag daarop doen we weinig meer dan souvenirs kopen voor het thuisfront. Het stikt er van de souvenirwinkels, dus dat is niet zo'n probleem.

Weer naar huis
Uiteindelijk is het dan de dag van onze terugreis. En soms verloopt zo'n terugreis niet als gepland. Dit keer is het ook weer zo ver (al blijft mijn terugreis vanuit Mexico anderhalf jaar geleden de meest extreme ervaring). Al vroeg op de luchthaven van Cairns kunnen we gelukkig al direct inchecken. De medewerker vertelt ons dat de vlucht een vertraging heeft van een uur. Oké, we zouden dan nog volgens het reisschema nog voldoende tijd hebben voor de overstap in Sydney voor de volgende vlucht naar Dubai. Achteraf bedenk ik me dat we hadden moeten vragen of we niet een vlucht eerder hadden meegekund. Maar dat is achteraf en meestal heb ik dan altijd betere ideeën. Ik ben nu eenmaal niet altijd zo snel (ik ken mijn beperkingen).

Als we in eenmaal in het vertraagde vliegtuig zitten zouden we volgens mijn horloge, dat ik nog op de tijd van Melbourne had staan, rond 21 uur landen . Het vliegtuig naar Dubai vertrekt om 21.25 ... Dat zouden we duidelijk niet redden. Had ik het verkeerd berekend? Volgens het meegeleverde schema zouden we als gevolg van de vertraging niettemin rond 20 uur landen. Wat is er niet goed gegaan? Hadden we toch maar gevraagd om een vlucht eerder. Dan meldt de piloot dat hij verwacht dat we rond 20 uur aankomen. Dat klinkt al beter, maar hoe kan dat nu? Bij de landing staat mijn horloge op 21 uur terwijl de piloot vrolijk de lokale tijd meldt: 20 uur. Blijkt dat intussen in Zuid-Australië de wintertijd is ingegaan en het inderdaad 20 uur is. Pffff, ik voel me net Phileas Fogg, die zijn reis om de wereld ondanks zijn berekening toch in 80 dagen heeft volbracht.

We hebben dus nog minder dan anderhalf uur om ons vliegtuig naar Dubai te halen. Dat lijkt lang genoeg ... Verdraaid, waarom kunnen we nog steeds niet uitstappen? Tja, dit is een budgetvlucht dus moet eerst de trap naar het vliegtuig worden gesleept. Pas na zo'n kwartier(!) mogen het vliegtuig uit. Het regent buiten, maar gelukkig hoeven niet al te ver te lopen. Onze bagage oppikken kost ook extra tijd, maar gelukkig gaat dat op de meeste luchthavens sneller dan op Schiphol. Dan moeten we van Domestic naar International. Prima als je dat op Sydney vaker doet, maar wij moeten natuurlijk eerst de weg zien te vinden. Vooral geen paniek en kalm blijven. Rustig blijven nadenken ... Gelukkig zijn we redelijk snel bij International en weten we intussen we ook waar we moeten inchecken. Zoals bekend heeft elk nadeel ook een voordeel: er staat geen wachtrij voor de incheckbalie dus is inchecken snel gepiept. Maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Eerst nog door de bagagecontrole. We zitten nog redelijk op schema, maar voor de paspoortcontrole staat een flinke rij. We hebben nog een kwartier.
Eindelijk komen we bij de gate van vertrek aan: we zijn niet de laatsten en er staat zelfs nog een kleine rij. Zucht, opgelucht zitten we dan op onze stoelen en na een paar minuten vertrekt het vliegtuig. Op tijd.

Even shoppen op de luchthaven van Sydney zat er dus niet in. Op Dubai zouden we dat wel goed kunnen maken. Meer dan dat blijkt zelfs, want de vlucht naar Schiphol is ruim twee uur vertraagd. Er schijnt nog geen vliegtuig te zijn. Tuurlijk, moet ook kunnen. Nadat een andere A380 uit de hangar is getrokken kunnen we dan eindelijk naar Schiphol. Nog zo'n 6,5 uur maar na de ruim 14 uur vanuit Sydney valt dat natuurlijk te overzien. Om 16 uur landen we op Schiphol. En ja hoor, de wachttijd voor je bagage is wederom niet te kloppen.