Land van de rijzende zon (week 1)

Japan heeft me altijd al aangetrokken vanwege de cultuur en technische innovaties die gestaag ons leven verrijken. Hoewel een vakantiereis naar dit land geen koopje is, was de tijd voor mij nu rijp.

Het openbaar vervoer in Japan behoort tot de beste in de wereld en de reisorganisatie had voor deze vervoerwijze gekozen en niet, zoals anders, voor een eigen bus. Op zich is dat niet zo’n probleem maar omdat je nu nooit direct bij de plaats van bestemming werd gebracht of werd opgehaald betekende het, dat je veel met je bagage moest sjouwen. En omdat ik altijd mijn foto-uitrusting met een gewicht van zo’n 6 kg meenam, was dat vaak zwaar. Temeer daar sommige wandelingen 7 tot 15 km lang waren en soms behoorlijke hellingen bevatten.

Onze reisleidster was een Japanse vrouw die getrouwd was met een Vlaming en in België woonde. Voordeel daarvan was dat ze de Nederlandse taal redelijk beheerste (zonder Vlaams accent!). De communicatie met de groep verliep echter niet erg soepel. In een eigen bus heb je de groep altijd bij elkaar en is het uitwisselen van informatie redelijk eenvoudig. In de metro of trein gaat dat gewoon niet. We misten daardoor de informatie over het land en bezienswaardigheden, die je anders bij andere reizen wel uitvoerig krijgt. De gids deed daarvoor bovendien ook weinig moeite. Communicatie met de groep verliep hoofdzakelijk via een WhatsApp-groep, waarvoor je wel afhankelijk bent van wifi in de hotels waar we verbleven.

Het straatbeeld in Japan beantwoordt aan de verwachtingen, die de vele films met Japanse steden als achtergrond opleveren. De hectiek in de grote steden is daarom weinig verrassend, maar het leven op straat is redelijk ontspannend en ontbeert de stress die wij kennen.
Japan is zeer geordend land en de straten zijn erg schoon. Iets wat je bij ons helaas mist en wat vooral te maken heeft met een gebrek aan fatsoen en discipline. Een nadeel van die properheid is dat je soms nauwelijks een prullenbak tegenkomt, en als je je rommel niet zo maar op straat wilt gooien moet je er soms kilometers mee lopen.

Een ander praktisch punt is het lastig verkrijgen van informatie: de Japanse karaktertekens laten zich voor buitenstaanders moeilijk begrijpen en de Engelse vertaling is zelden beschikbaar. Dat is vooral in restaurants niet erg handig; slechts een paar beschikken over een Engelstalig menu. Tuurlijk geven de menu’s met foto’s een indruk van de betreffende schotels, maar je wilt toch vooral weten wat erin zit. Zelf ben ik niet zo dol op kippenlever en –hart en evenmin van kippennekjes, en dat zijn maar een paar voorbeelden die niet mijn voorkeur genieten. Maar je moet het wel weten om de goede keuze te kunnen maken.

Stedelijke schoonheid valt er helaas niet te ontwaren: de moderne gebouwen zijn geheel pretentieloos en bieden weinig inspiratie. Japanse architectuur is volkomen fantasieloos. Wie echter een liefhebber is van Japanse tuinen komt er volledig aan zijn trekken. Menig park en tuinlandschap wordt zorgvuldig onderhouden en geeft veel om van te genieten. Helaas is in september/oktober vrijwel alles uitgebloeid en laten de herfstkleuren zich pas weken later bewonderen. Iets om rekening mee te houden!

Vlucht zonder problemen maar ook zonder slaap

Mijn vlucht vanuit Amsterdam naar Fukuoka, met een overstap in Hong Kong, verloopt probleemloos maar het lukt me niet om maar ook een minuut te slapen.

De eerste film tijdens de vlucht (East Side Sushi) brengt me gelijk in de goede stemming: een jonge Mexicaanse vrouw wil sushichef worden in sushibar van een Japanner in Californië. Goed om Spaans te leren verstaan en te wennen aan het Japans. Alleen de Chinese ondertiteling helpt niet echt om de discussies goed te kunnen volgen.

Uiteindelijke landen we tegen halfvier in de middag op Fukuoka en na verzamelen van het gehele reisgezelschap vertrekken we per shuttlebus en metro naar ons hotel. Daarvoor moeten we nog wel ruim 10 minuten met onze bagage lopen. Het is dan zo'n 28 graden maar dat ben ik nog gewend van de nazomer in Nederland. De receptie van het hotel bevindt zich op de 10e etage: niet erg handig want de kamers liggen op de lagere etages. De kamers zijn op zijn 'Japans': veel kleiner kan het gewoon niet en dat geldt ook de badkamer/wc.

Na een douche ga ik rond 7 uur met het grootste deel van de groep eten en de reisleidster brengt ons naar een eenvoudige eettent waar ramen het hoofdgerecht is. Dat kun je in diverse variëteiten bestellen. Ik heb pas een paar jaar geleden van ramen gehoord na het zien van de film The Ramen Girl. Wat ik voorgeschoteld krijg smaakt redelijk en vult mijn niet al te hongerige maag. Daarna lopen we weer terug naar het hotel om wat achterstallige slaap in te halen.

Wandelen door Fukuoka

Het hotel biedt geen ontbijt dus doen we dat buiten de deur. Blijkbaar is ontbijt geen dagelijks onderdeel van deze rondreis: een eerste afwijking van wat ik gewend ben, naast natuurlijk het immer reizen met het openbaar vervoer.

Na het ontbijt verzamelen we ons bij het hotel voor een eerste verkenning van de Fukuoka. Een van de meiden is kennelijk nog niet van de vermoeienissen van de reis bekomen en zakt langzaam naar de grond. Ze besluit wijselijk om nog maar eerst op haar hotelkamer bij te komen. Met de rest volg ik de reisleidster, die ons eerst naar het voormalige provinciehuis leidt: het Acros Fukuoka. Tegenover dit gebouw bevindt zich de Suikyo Tenmangu Shrine, een klein tempelcomplex met een vijvertje waarin wat koi rondzwemmen. Aardig, maar niet meer dan dat.

Meer naar het oosten en aan het eind van de Kawabata Shopping Arcade treffen we de Kushida Shrine aan. Deze biedt een redelijk decor voor wat foto’s. Iets verderop staat de Tochoij Temple met binnen een erg groot beeld van Boeddha. We besluiten de ‘tempeltocht’ met een bezoek aan de Shofukuji Temple, die iets verder noordwaarts staat. Alles bij elkaar laten de tempels geen onuitwisbare indruk achter. Vergeleken met de tempels die ik eerder in andere landen zag, was er geen sprake van een gelijke strijd.

Weer terug in het centrum strijken we in een mall neer bij een sushibar, wat ons de eerste kans biedt om met de ‘echte’ Japanse sushi kennis te maken. Die smaakt iets anders dan bij ons maar het is uiteraard wel allemáál vers en redelijk betaalbaar.

Na de lunch lopen we verder westwaarts naar de Fukuoka Castle Ruins. Niet echt een hoogtepunt, maar vanaf de top heb je wel een mooi zicht op de stad. Vervolgens zijn we naar het Ohori Park gelopen dat wel aardig is om je een tijdje te verpozen. Je kunt er zelfs waterfietsen in een overkapte zwaan en er is ook een Japanse tuin, die we echter niet hebben gezien.

De shintoïstische Dazaifu Tenmangu tempel

Kennelijk om in de sfeer te blijven rijden we de volgende dag met de metro naar het stadje Dazaifu om daar de Tenmangu-tempel te bezoeken. De tempel staat op een groot terrein waar meer dingen zijn te zien, zoals een grote vijver met koi, een grote speeltuin en een museum. Omdat het maandag is, is dat echter gesloten. Niettemin valt er veel te fotograferen: ook een tweetal Japanse dames in traditionele kleding. Ja, we zijn dus echt in Japan!

Het bezoek aan Dazaifu vergt een hele dag en ’s avonds eten we met het grootste deel van de groep bij een straattent langs een winkelstraat. De straattent wordt gerund door een ouder echtpaar: de man kookt voornamelijk en de vrouw kookt eveneens en zorgt tevens voor de bediening. Zoals gewoonlijk krijgt niet iedereen tegelijkertijd wat hij/zij heeft besteld en ben ik pas als laatste aan de beurt. Dat is niet zo erg, want veel honger heb ik niet dus is anderhalf uur later eten geen enkel probleem.

Het contact met de vrouw is erg hartelijk en ze bedankt ons na afloop allemaal persoonlijk. Extra leuk is dat ze tot slot met ons allen op de foto gaat, met haar straattent op de achtergrond. Ook zij weet kennelijk wat goede reclame kan betekenen.

Naar Hiroshima

Met de Redliner Highway-snelbus rijden we de volgende dag in 5 uur naar Hiroshima, de stad die de twijfelachtige eer had om als eerste getroffen te worden door een atoombom. Het is zo’n 30 graden als we van het busstation naar het hostel lopen waar we overnachten. Een tochtje met volledige bagage dat ongeveer 20 minuten vergt.
De accommodatie is mager hoewel wifi beschikbaar is: er zijn geen bedden en we mogen op de grond slapen. Minimaal comfort wordt geboden door een dun matrasje. Later blijkt dat als je niet op je zij slaapt het wel te doen is: je voelt dan je dijbeen niet op de harde ondergrond.

Maar eerst lopen we naar het Peace Memorial Park en bezoeken we het Peace Memorial Museum. Een verre van mooi gebouw en de bezoekers bestaan vooral uit grote groepen studenten en scholieren. Natuurlijk bevat het museum heftige beelden van de historische gebeurtenissen op 6 augustus 1945. Maar het goed bekijken van allerlei beelden en voorwerpen wordt bemoeilijkt door de vele aanwezig studenten, scholieren en andere bezoekers.

In het park staan veel objecten die aan de betreffende gebeurtenissen herinneren. De overblijfselen van een gebouw, dat de bom als enige heeft weerstaan, vormt nu het vredesmonument (Atomic Bomb Dome).

Hierna verfrissen we ons eerst in het hostel (ryokan). Daarna verzamelen we ons bij het Starbuckspand aan het eind van de lange winkelpassage Hon Dori. Onze reisleidster brengt ons dan zo’n 150 meter verder naar een pand vol met kleine restaurantjes, die alle één specialiteit aanbieden: de okonomiyaki op de Hiroshima-manier bereid. Het gerecht bestaat uit verschillende ingrediënten, voornamelijk noedels, ei, veel groenten en vis, en wordt voor je neus op een grote bakplaat klaargemaakt. Overigens kun je de samenstelling van jouw portie grotendeels zelf bepalen. Leuk om te zien en je krijgt meer dan genoeg: vanaf de bakplaat schep je op wat je nodig hebt op je bord. Een echte aanrader!

Sandan-kyo

Hiroshima heeft op zich niet veel te bieden, maar er zijn wel parken met natuurschoon in de buurt. Daarom ga ik met drie andere reisgenoten naar de Sandan-kyo, een zeer lange kloof waardoor een brede waterstroom loopt. Om er te komen moeten we eerst met de bus, een reis die anderhalf uur vergt. De kloof zelf is 16 km lang, maar ook al omdat we op tijd terug moeten zijn voor de bus lopen en klimmen we maar zo’n 5 km.

De natuur in de kloof met de wildwaterstroom beneden is echt schitterend. Helaas regent het. Niet erg hard maar genoeg om nat te worden. Onderweg komen we slechts twee grote padden op het pad tegen en een handjevol andere wandelaars. Ook het straatje waar de kloof begint en de bus stopt is geheel uitgestorven. Een restaurantje blijkt wel open, maar het vergt wat aandringen om ook de aandacht van het personeel te trekken. Dat lukt uiteindelijke en de lunch bestaat simpel uit een noedelsoepje. Voor mij meer dan voldoende want ik heb altijd weinig honger als ik me erg moet inspannen.

Zoals al het openbaar vervoer in Japan haalt de bus ons stipt op tijd op om ons weer naar Hiroshima te brengen. Het regent nog steeds …

Miyajima

Ook de volgende dag overheerst de regen. Met de trein en veerboot bereiken we vanuit Hiroshima het eiland Miyajima. Al voordat we de kust bereiken is de in het water staande tempelpoort (O-torii Gate) duidelijk zichtbaar Helaas gaat een deel verborgen onder bedekking vanwege herstelwerkzaamheden. Overal lopen herten los door de straat. Erg bijzonder. Het half in het water staande tempelcomplex Itsukushima Jinja even verderop is tamelijk uitgebreid en aardig om te zien.

Met een groot deel van de groep ga ik naar een tempel hogerop (430 m). We moeten eerst een aardige wandeling omhoog maken om daar met de kabelbaan de berg op te kunnen. Het traject bestaat uit twee delen: een deel met grotere gondels en een tweede deel met cabines. Door de regen is een mist ontstaan waardoor zicht verder dan 100 m onmogelijk is, zodat we de zee helaas niet kunnen zien. Maar aan het eind van het kabelbaantraject ben je er nog niet: verder naar boven lopen blijft geboden. Ook boven blijft enig mooi uitzicht helaas volledig denkbeeldig. Pas als we weer afdalen kunnen we de weelderige begroeiing bewonderen.

Weer beneden duurt het nog even voordat de veerboot weer naar het vasteland vertrekt, wat de gelegenheid biedt om nog eerst een boeddhistisch tempelcomplex te bezoeken. Inmiddels is het eb geworden en lopen enkele mensen naar de O-torii Gate.
Terug in Hiroshima verkassen we vanuit de hostel per taxi naar een ander hotel. Blijkbaar konden we maar 2 nachten in de hostel verblijven, maar het hotel is een echte verbetering: je kunt er in een normaal bed slapen.

Kurashiki

De eerste dagen zijn snel verlopen en per trein vertrekken we naar Kurashiki. Vanaf het station is het 20 minuten met volledig bagage lopen naar het hotel. Je went er zo langzamerhand aan.

In de middag lopen we naar het historische deel van de stad, dat vlak bij het station ligt. Erg leuk om te zien al bestaat de bebouwing hoofdzakelijk uit winkeltjes. Vooral de straat langs het water is een belevenis. We laten ons verleiden tot een tochtje in een bootje, maar dat genoegen blijkt slechts van korte duur. Na 20 minuten heen en weer varen mogen we weer de kant op. Ja, er is ook een tempel, de iets hoger gelegen Soba Kazenotami die we met een bezoek vereren.

Soja en Okayama

Kurashiki heeft ons verder weinig te bieden dus pakken we de trein naar Soja. Bij het station aldaar huren we voor 1000 yen (nog geen 10 euro) een fiets, Daarmee maken we een tochtje tussen de rijstvelden door langs een goed aangegeven fietsroute. Onderweg doen we ook nog 2 tempels aan. Jammer dat het is gaan regenen maar het is een leuk tochtje van ongeveer 17 km lang.

Bij een ander stationnetje (Bizen Ichinomiya) leveren we de fietsen weer in en gaan per trein naar Okayama. Daar pakken we de bus om naar Korakuen Garden te gaan, een werkelijk schitterend park in de Japanse stijl. Zeer de moeite waard! Al wandelend door het park ontwaren we in een klein gebouwtje een aantal feestvierende Japanners. Die nodigen ons uit om sake te drinken: weigeren is onmogelijk en het is er meer dan gezellig. De aanleiding voor hun feestje blijft onduidelijk maar uiteraard willen ze weten waar we vandaan komen. De sake laat zich in elk geval smaken.
Buiten het park staat een soort van kasteel, dat ik alleen van de buitenkant heb kunnen bekijken.

Tot zover de eerste week. Het gaat verslag gaat verder met week 2.