Zuid-Peru

Een rondreis door Peru stond al langere tijd op mijn lijstje. De moeilijkheidsgraad (grote hoogten en dus ijle lucht) hield mij tot nu toe tegen. Immers had ik al ademhalingsproblemen bij het beklimmen van een vulkaan in Guatemala vijf jaar geleden. Mijn eerder geboekte reis dit jaar naar Namibië ging echter niet door en een paar van mijn vroegere reisgenoten zag ik dit jaar Peru doen. Het besluit was dus niet moeilijk en snel genomen. Toch was het vertrek met het vooruitzicht van moeizame klimtochten verre van ideaal: een paar weken voor de vertrekdatum kreeg ik een lichte vorm van zweepslag, waardoor ik erg veel last had van een pijnlijke rechterkuitspier. Het ging de ene dag beter dan de andere en dus hoopte ik dat het wel zou overgaan.

Uit de voorafgaande contacten met enkele medereizigers is af te leiden dat de groep 24 personen telt en dat we niet allemaal met dezelfde vlucht naar Lima reizen. Er zijn drie vluchten en ik ga met de laatste: een eerste vlucht naar Madrid en vandaar naar Lima.

Op het vliegveld van Madrid ontmoet ik de andere reisgenoten die ook tot de laatste lichting behoorden. Beide vluchten hebben een sterk budgetkarakter: tijdens de eerste krijgen we niets te eten of te drinken en tijdens de hoofdvlucht is de ravitaillering minimaal. Meer dan één matige hoofdmaaltijd en daarna een broodje worden er niet geserveerd. En dat op een vlucht van zo’n 12 uur! Wat een verschil met Aziatische luchtvaartmaatschappijen.

In de vroege ochtend om ongeveer kwart over vijf landen we op het vliegveld van Lima, waar we worden opgewacht door onze reisleider. Na een uur komen we in ons hotel in de wijk Miraflores aan. Daar krijgen enkelen de sleutel van hun kamer of het nummer van de kamer, die met een andere reisgenoot moet worden gedeeld. Mijn de vorige nacht al gearriveerde kamergenoot blijkt gelukkig al wakker. Na een douche kan ik bij het ontbijt met andere reisgenoten kennismaken.

Verkenning van Lima
Met de reisleider en alle 24 reisgroepleden volgt een eerste verkenning van Lima, die ons naar het grote plein brengt. Onderweg daarnaar laat de stad geen onuitwisbare indruk achter. Op het grote plein bezichtigen we de kathedraal van binnen (best aardig maar niet meer dan dat), waarna we bij een overheidspaleis net de wisseling van de wacht kunnen meemaken. Dat blijkt redelijk nep te zijn, want na de ceremonie zien we alle leden van de ‘wacht’ verderop een bus in te stappen. Nou ja, het was wel leuk om te zien want verder is er weinig te beleven.

We rijden verder langs de kust en lunchen er bij een restaurant. Na de lunch lopen we langs de kustlijn van Lima en zien er wat bezienswaardigheden. Daarna lopen we het stadsdeel Miraflores in. We gaan weer vroeg naar bed. Deels vanwege de jetlag maar vooral omdat we de volgende ochtend al weer om 3.30 op moeten. Dan vertrekken we richting Huacachina en hebben we een druk programma. Dat laatste blijkt de hele reis geen uitzondering.

Naar Huacachina (dag 3)
De rit via de Panamerican Highway voert niet rechtstreeks naar Huacachina want ook onderweg valt er het nodige te bekijken. De eerste stop is in Pisco. Daar kunnen we per boot naar de Ballestaseilanden gaan, die zo’n half uur uit de kust liggen. Het is helaas zwaar bewolkt, maar de zee is welhaast spiegelglad. Op de eilanden leven duizenden zeeleeuwen, aalscholvers en andere vogels.

Onderweg zijn er dolfijnen te zien, maar helaas komen ze nauwelijks boven het wateroppervlak. Het is onvoorspelbaar wanneer ze boven water komen, zodat ze niet echt goed op de foto te zetten zijn. De vogels en zeeleeuwen zijn daarentegen wel goed te fotograferen. Keuze genoeg! Bij de eilanden is een enorme stank waarneembaar: de vogelpoep wordt al sinds eeuwen gebruikt als exportproduct guano dat voor het bemesten van agrarische grond wordt gebruikt.

Na het bezoek aan de eilanden stoppen we bij een bedrijfje dat Pisco produceert, een nationale likeur. We krijgen een kleine rondleiding door de productieruimten en tenslotte mogen we ook proeven. Die met het laagste percentage alcohol smaakte het beste. De Pisco wordt het meest geserveerd als een cocktail: Pisco Sour. Tijdens onze verdere reis drinken we het vaak.

We rijden met de bus verder het land in en dat laat zich merken. Het landschap verandert en de zon schijnt volop. Tussen de zandduinen is het flink warm: 27 graden in de schaduw. Nog tijdens het lunchuur komen we bij een grote oase aan. We zitten midden in het Peruaanse woestijnlandschap en de oase is groot genoeg om een klein dorp te huisvesten. Hoewel het lunchtijd is, hebben we het gevoel dat we er al een hele dag op hebben zitten. Niet zo vreemd met zo’n vroeg vertrek.

De hoge zandheuvels bieden de mogelijkheid om er met een surfplank vanaf te dalen, wat de meesten ook doen. Met een buggy komen ze boven om vandaar naar beneden te glijden. Met een tiental anderen blijf ik in de schaduw bij het zwembad van het hotel waar we hebben geluncht. Ik lees er de krant die ik er heb kunnen downloaden. Email biedt weinig verontrustend nieuws van het thuisfront en dat hoort eigenlijk ook zo.

Tegen vieren komen we dan bij ons hotel in Ica aan. Morgen stap ik met vele anderen in het vliegtuig om vanaf boven de Nazcalijnen te aanschouwen. Ze zijn uiteraard overbekend van de vele afbeeldingen en video’s op het internet, maar moet je eigenlijk zelf zien als je er toch bent.

Naar Nazca (dag 4)
Het vertrekuur is dit keer iets schappelijker en om 7:30 koersen we over de Panamerican Highway naar Nazca. Onderweg stoppen we twee keer om van het woestijnlandschap foto’s te maken. Ook stoppen we bij de toren om vanaf zo’n 6 meter hoogte een enkele van de Nazcalijnen te zien. De Highway loopt immers dwars door het gebied met de lijnen(!) Het is al een beetje duidelijk wat je echt kunt zien vanuit de lucht en dat je vanaf de grond eigenlijk geen goed beeld kunt krijgen.

Ik heb pas later bedacht om toch de vlucht ($100) te maken. Met het advies slechts licht te lunchen eet ik twee kleine broodjes in een parkje in Nazca. Daarna vertrekken we met degenen die gaan vliegen naar het vliegveld. Met drie anderen die dit ook pas later hebben besloten kruipen we in een klein vliegtuigje. Voorzien van flinke gehoorbescherming is het redelijk uit te houden in het vliegtuiglawaai.
Die bescherming helpt helaas niet tegen de aanval op je maag. Het is immers maar een klein vliegtuigje dat hevige schommelbewegingen maakt. De piloot scheert over de vele afbeeldingen en de copiloot geeft ook hun naam aan. Omdat we niet echt heel hoog vliegen moet je snel kunnen kijken, want ze zijn ook weer snel uit het beeld. Het maken van goede foto's is daarom een flinke uitdaging en ik merk dat een telelens niet goed bruikbaar is. Gelukkig heb ik ook mijn standaard zoomlens bij me.

Een van de meiden heeft het moeilijk met het geschommel en moet haar maaginhoud prijsgeven. Voor de copiloot is dat geen nieuwe ervaring want hij had ons er tevoren op attent gemaakt. De nodige attributen om de ongelukkige bij te staan zijn daarom snel ter plekke. Niettemin ben ook ik weer als blij als we op de grond staan want echt comfortabel was de vlucht natuurlijk niet. Maar het was toch wel een bijzondere ervaring.

Het avondeten is nogal bijzonder. De hele schotel, bestaande uit verschillende vleessoorten en ingrediënten, wordt vanaf het eind van de middag onder de grond opgewarmd. Na een bijbehorend ceremonieel wordt ons diner opgegraven en kunnen we ervan genieten.

Bezoek aan begraafplaatsen in de woestijn (dag 5)
Een excursie brengt ons bij enkele begraafplaatsen midden in de woestijn. De graven zijn zeer eenvoudig en de kruisen tonen de namen van de overledenen. Vreemd genoeg staan er geen jaartallen bij. Ook aanschouwen we van een veld met cactusplanten die er worden geteeld om er parasieten te huisvesten. Die parasieten leveren bij de juiste behandeling een rode vloeistof op, die als kleurstof bij vele producten, waaronder textiel, wordt gebruikt.

Daarna naar trekken we naar een archeologische locatie, waar zich veel oude graven met mummies bevinden. Door grafrovers zijn de graven in de loop der tijd ontdaan van hun kostbaarheden, waarbij de mummies gewoon op het veld werden gelegd. Het is daarom weinig waarschijnlijk dat de nu getoonde mummies ook in hun oorspronkelijke graf zitten.

Na deze excursie brengt de bus ons weer in Nazca waar we van de lunch genieten. Terug naar het hotel, dat ver buiten het centrum staat, vergt vervolgens zo’n 1,5 km lopen over een zandweggetje.

Die avond zullen we nachtbus naar Arequipa nemen, wat met mijn ervaringen met een nachtbus in Myanmar geen aangenaam vooruitzicht is. De rit vergt zo'n 10 uur en het is de vraag of het nog van slapen komt.

Nachtbus naar Arequipa (dag 6)
Mijn mindere ervaringen met een nachtbus in Myanmar staan gelukkig geheel haaks op die met deze nachtbus naar Arequipa. Het is een dubbeldekker met ruime stoelen die zich kunnen meten met die in de business class in een vliegtuig. Van een echt goede nachtrust is echter geen sprake, al kan ik wel enigszins in slaap komen met de muziek van mijn iPod.

Eenmaal in Arequipa (2350 m hoog) installeren we ons eerst in het hotel, vlakbij het Selva Alegre Park. Alvorens we naar het centrum trekken, neemt onze reisleider ons eerst mee naar andere delen van de stad. In het historisch centrum zelf gaan we lunchen op het Plaza de Armas, vlakbij Basilica Cathedral. Onze lunch wordt helaas nogal luidruchtig verstoord door twee achtereenvolgende muziekgroepen, die ons ‘trakteren’ op onvervalste Peruaanse muziek, soms op basis van Westerse melodieën.

Na de lunch toont onze reisleider de plaatselijke overdekte markt. Deze ziet er tamelijk verzorgd uit en het vele gekleurde fruit brengt je in een vrolijke stemming.

Arequipa (dag 7)
De dag start met een matig ontbijt. Zoals gewoonlijk is het ’s ochtends erg zonnig. Met enkele anderen ga ik de stad verder bekijken.
Het eerst gaan we naar het Monasterio de Santa Catalina. Eigenlijk is er geen sprake van een klooster, maar eerder van een wijkje met verschillende goed onderhouden gebouwen. We laten ons leiden door een gids die ons over alles goed informeert. Ze vertelt ons over het gebruik van die gebouwen. Het is erg mooi weer en daarom kan ik mooie foto’s van deze gebouwen en de tussenliggende straatjes maken.

Na ruim een uur hebben we het wel gezien en gaan we even verderop op het Plaza de Armas naar de Basilica Cathedral. Bezichtiging is alleen mogelijk met een verplichte gids. Van buiten is de voorgevel van de kathedraal best aardig maar de binnenzijde is niet wat wij in West-Europa gewend zijn. Wel kunnen we het dak op van de kathedraal wat fraaie vergezichten oplevert. Er zijn immers geen hogere gebouwen in Arequipa. Op de achtergrond zien we de bergen en een enkele vulkaan.

We besluiten om niet op het grote plein te lunchen. Het is er veel te druk en als je wat verder van het centrum gaat, is het doorgaans ook goedkoper. In een zonnig zijstraatje achter de kathedraal vinden we wat we zoeken.

Een opspelende kuitspier verhindert mij om na de lunch nog verder met de anderen te lopen en ik ga terug naar het hotel om daar in het park aan de overkant wat te lezen.

‘s Avonds ga ik weer met een stel anderen eten in het eerder genoemde straatje op het dak van een restaurant. Dat biedt uiteraard een fraai uitzicht op de verlichte stad. Dat uitzicht wordt nog mooier als we bij een restaurant op het Plaza de Armas op het dak nog wat gaan drinken. Het plein en de gebouwen zijn mooi verlicht en in de verte ontwaren we wat vuurwerk. Het is alweer één uur als ik met zes anderen richting hotel ga na bij een ander café wat bier te hebben gedronken.

Naar Cabanaconde (dag 8)
Om 8 uur vertrekken we alweer met de bus naar Cabanaconde. De lange rit voert ons eerst door een woestijnlandschap en we stoppen een paar keer om lama’s en vicuñas op de foto te zetten. Later wordt het landschap steeds groener en fraaier en vooral de terrassen maken het een aangenaam gezicht. Jammer dat de zon dan al is verdwenen en het ook kouder is geworden.

Tegen vieren komen we in het plaatsje aan dat zo’n 600 inwoners telt. We maken nog een flinke tocht door de bergen over smalle rotsachtige paden. Het landschap is adembenemend maar er is geen zon en ook onvoldoende licht voor mooie foto’s. Die moeten dan maar morgen komen.

Tot zover het eerste deel van mijn reisverslag.