Naar Panama (3)

Pech met de bus
Op weg naar Panama komen we langs een Del Monte bananenplantage. Voordat de bananen voor het transport worden ingepakt worden ze eerst hangend aan een transportband naar de wasplaats geleid, waar het gif wordt afgespoeld. Dat is onvoorstelbaar saai werk maar de vraag is: Waar blijft het afvalwater? We staan er maar liever niet bij stil.

Ik ben tijdens vorige rondreizen al menige grens gepasseerd: die van Costa Rica met Panama passeren we soepel maar daarvoor moeten we wel een stuk lopen. Met de nodige stempels zijn we nu in Panama. Verder reizen blijkt plotseling een probleem. Niet omdat onze bus nog in Costa Rica staat maar omdat hij niet meer start. Dit ondanks de inspanningen van een reisgenoot annex onderhoudsmonteur van bussen en vrachtauto’s, want door het ontbreken van geschikt gereedschap lukt de relatief eenvoudige reparatie niet. Min of meer illegaal lopen we vanuit Panama weer naar onze bus en stoppen we onze bagage in twee kleine busjes, die ons verder brengen.

We stappen over op een bootje dat ons naar ons hotel op het Isla Colón in de Bocas del Toro voor de kust van Panama brengt. Het is de hele dag droog gebleven en het zwembad biedt de nodige afkoeling.

Boottocht en snorkelen in de Bocas del Toro
We varen met twee boten langs de verschillende eilanden met mangrovebossen. Heel mooi om te zien. Onze schipper vist her en der wat dieren uit het water: een zeekomkommer (erg lelijk), zee-egel en een zeester. De twee laatste zijn leuk om in je hand te houden. Ook zien we zeeanemonen en trakteert de schipper de liefhebbers op verse oesters. Die zijn niet aan mij besteed. Verderop zien we veel dolfijnen, maar helaas ze komen nauwelijks boven water. Een sprong uit het water is ons niet gegund en het is daarom moeilijk om een beetje goede foto te maken.

Aangekomen bij wat huisjes op palen bestellen we in het restaurantje onze lunch en gaan eerst snorkelen. Het is leuk om een groot aantal verschillende soorten vissen te zien en ik kom ook nog een kleine rog op de bodem tegen. Maar de bodem zelf stelt niet veel voor. Er valt weer een gigantische tropische stortbui als we weer terug zijn en van onze lunch genieten.

Hierna gaan we weer met de boot verder en gelukkig is de ergste regen alweer voorbij. Bij een mangrovebos komen we een pelikaan tegen en verderop lukt het me om een luiaard herkenbaar als luiaard te fotograferen. We leggen aan bij een klein eiland. Op weg naar het strand aan de andere kant van het eilandje passeren we een kleine plas. Boven het wateroppervlak aan de rand van de plas loeren enkele ogen: kaaimannen! Na een kleine wandeling op het rommelige strand gaan we weer terug naar het hotel. Het was een mooie dag geworden ondanks dat de zon het in de middag liet afweten.

Naar Boquete
De dag start zonnig en na een rustig ontbijt is er nog genoeg tijd om wat rond te wandelen. We vertrekken immers pas om 12 uur. Het vliegveld ligt om zo'n 10 minuten lopen van ons hotel dus is het geen wonder dat de vliegtuigen recht over ons hotel opstijgen. Gelukkig merk je er niet veel van al kan je de onderkant van de rakelings overvliegende vliegtuigen duidelijk zien. Bij de bakkerij koop ik nog een verse petit pain met tonijn voor de lunch, omdat we daarvoor dit keer niet onderweg stoppen. Het is een ‘German Bakery’ met Frans brood dus dat zit wel goed. Om 12 uur verlaten we met de boot het Isla Colon.

Onze bus blijkt weer gerepareerd en we rijden naar ons hotel vlak bij Boquete. Dat duurt ruim 4 uur en zoals zo langzamerhand gebruikelijk is na een zonnige ochtend, is het weer gaan stortregenen. Vlak voordat het echt donker wordt komen we bij ons hotel met perfecte kamers. Het hotel staat in de bergen, ver vanaf het dorp dus daar eten is geen optie. Maar het hotel beschikt over een prima restaurant waarnaar men zelfs vanuit het dorp toegaat om te eten. Er is daarom geen enkele reden om in Boquete, dat niets voorstelt, te gaan eten.

Hiking bij Boquete
Na het ontbijt vertrekken we naar de plek waar onze trektocht begint. Maar onze weg naar Boquete is geblokkeerd door een omgevallen boom, die gelukkig snel werd opgeruimd door wegwerkers. In Boquete zetten we de medereizigers af die gaan raften. Dat is duidelijk niets voor mij en zeker niet als het niet zo warm is als nu. Verder onderweg stoppen we bij de ruïnes van een verlaten kasteeltje, dat ooit schijnt te hebben toebehoord aan een mysterieus verdwenen koffieboer. Het ziet er uit als een spookslot. In de omgeving van Boquete zijn eerder dit jaar twee Nederlandse meiden verdwenen en het is enigszins te begrijpen dat dit kon gebeuren. Mijn telefoon heeft geen enkel bereik …

De route bevindt zich op privéterrein en de toegang kost daarom $5. De paden zijn vaak steil en modderig, maar de vele stenen en rotsblokken geven gelukkig wat houvast. Tijdens de tocht komen we twee van de drie watervallen tegen. De derde is vanwege de modder vrijwel onbereikbaar. Na ruim 2 uur zit de tocht erop waarna we in Boquete lunchen bij een bakkerij met uitstekend brood. Weer terug bij het hotel trakteert een jarige reisgenote ons op een drankje.

Haar verjaardag wordt aan het begin van de avond nog op een speciale manier gevierd. Volgens de traditie in Costa Rica moet zij bij de ingang van het hotel geblinddoekt een hangende pop van papier maché kapot slaan. Grote hilariteit natuurlijk als pop regelmatig omhoog wordt getrokken en de jarige dan misslaat. Maar het lukt haar dan uiteindelijk toch. Een grote hoeveelheid snoepjes, die in de pop verborgen waren, vormt haar beloning.

Terug naar Costa Rica
We vertrekken op een aanvaardbare tijd (9 uur) naar onze volgende bestemming: Dominical aan de Pacific. Ik heb al veel grensovergangen meegemaakt, maar die van Panama naar Costa Rica levert weer een nieuwe ervaring op. Ik had nog niet verteld dat de zware bagage in onze kleine bus niet onderin wordt gestopt maar boven op het dak wordt vervoerd. Bij de grens moest echter alles van het dak worden gehaald voor controle. Voor die controle moeten we met al onze bagage een zaaltje in en worden alle koffers, rugzakken enz. in enkele rijen geplaatst. Zelf moeten we achter tafels tegen een muur gaan staan. Een vreemde vertoning.

Na enkele minuten komt een grensbeambte met een nogal slome hond binnen. Die is duidelijk niet op zijn heldhaftigheid geselecteerd. De hond wordt langs alle bagage geleid en gaat daaraan met weinig enthousiasme snuffelen. Het resultaat iszoals wij verwachten negatief. Daarna mag de zware bagage weer het dak op en kunnen wij een zegeltje en een stempel ophalen bij de paspoortcontrole. Dat was dan Panama.

Het is een klein stukje lopen naar de paspoortcontrole van Costa Rica waar we zonder problemen een stempel in ons paspoort krijgen ter bevestiging van onze binnenkomst in dat land. Eigenlijk hadden onze koffers voor controle weer van het dak moeten worden gehaald. Een klus waarmee onze chauffeur uiteraard weinig blij mee zou zijn. Maar die last wordt hem gelukkig bespaard als onze reisleidster dat kan afkopen. Tja, soms werkt dat gewoon in dat soort landen.

Verder onderweg vermaakt onze reisleidster ons met een quiz waarmee ze ons eigenlijk overhoort. De vragen hebben betrekking op wat zij ons eerder tijdens de reis heeft verteld over Costa Rica en Panama. Maar er zitten ook vragen bij over onze medereizigers. Leuk. Ondanks dat ik niet alle vragen goed kan beantwoorden blijk ik toch de tweede prijs te hebben gewonnen: een flesje Panamese rum. Hoera!

Onderweg naar Dominical krijgt onze reisleidster te horen dat het zwembad van ons hotel als gevolg van een lichte aardbeving voorlopig niet meer bruikbaar is. Voor enkelen onder ons een lichte teleurstelling. Maar die verdwijnt als een nieuw hotel blijkt te zijn gevonden waar het zwembad wel voldoet. Dat mag dan wel zo zijn maar de kamers en bedden zijn ver onder het niveau van ons vorige verblijfplaats.

Het strand van Dominical is weinig bijzonder: er liggen overal grote stenen en dood hout. In de verte is een windhoos te ontwaren, die ik op de foto zet. Een fraaie zonsondergang wordt ons echter door de neus geboord door plots opkomende bewolking. Jammer, zeker omdat het de rest van de avond weer stortregent.

Met de boot de Pacific op
De zon schijnt volop en eindelijk belooft het een mooie dag te worden en vooral te blijven. Want in Costa Rica betrekt het meestal in de middag. Maar eerst vieren we bij het ontbijt de verjaardag van onze jongste reisgenote. Het is alweer de vierde verjaardag in het reisgezelschap.
Daarna stappen we de bus in en Manuel Antonio is onze bestemming. Het strand voor de liefhebbers van lui lekker liggen en zwemmen en het Nationaal Park voor de wandelaars. Het is een mooi park met nieuw aangelegde paden en voorzieningen, dus is dat de $10 toegangsprijs meer dan waard. Zeker als ik een salamander en enkele leguanen kan fotograferen, maar ook een paar wasberen op het strand. Dat strand in een kleine baai is welhaast paradijselijk. Een groot verschil met de andere stranden die we tot nu toe tegenkwamen.

's Middags klimmen we op een trimaran die ons de Pacific op vaart. Het is nog steeds stralend weer en de drank is inclusief. Na een tijdje kan er worden gesnorkeld maar het water is erg troebel. Ook onze reisleidster, die zeeziek in een hoekje was gaan zitten, is van de partij. Gelukkig kan ik enkele groepen kleurige vissen ontwaren en enkele zwemmen zelfs vlak onder mij door. Weer aan boord wordt even later de lunch geserveerd. Het is dan alweer bijna 15 uur. We varen dan weer verder en genieten van het spel tussen de zon, wolken en zee.

Het is ons laatste gezamenlijke diner, want een paar medereizigers blijven wat langer in Domenical. Het is dan ook het goede moment om onze reisleidster en buschauffeur extra te danken voor hun inspanningen.

Terug naar San José
Na het ontbijt is er nog genoeg tijd voor een strandwandeling. Het strand zelf is erg rommelig maar er is een mooie inham met veel watervogels. Na de wandeling pak ik mijn koffer en ga ik wat lezen: ik begin alweer aan mijn vijfde boek op mijn e-reader. We vertrekken om 12 uur en nemen afscheid van de achterblijvers.
Voordat we de grote weg opdraaien stoppen we bij de bakkerij om ons eerder bestelde lunchpakket je op te halen. Dat duurt zo'n half uur vanwege het uitzoeken van de bestellingen en het per persoon afrekenen. Onderweg stoppen we slechts een keer maar wel bij een rivier waar enkele krokodillen liggen te slapen. Om 17 uur komen we bij het hotel aan waar we ook de eerste nacht verbleven. Al om 18.30 gaan we eten aan de overkant. We vertrekken immers al om half vier uur vroeg dus wordt het een korte nacht.

Terugvlucht
Bijna iedereen staat om half vier klaar om met de bus te vertrekken. Onze reisleidster blijkt zich te hebben verslapen, maar was zoals ze zei plotseling door mijn stem wakker geworden, toen ik haar kamer passeerde. Zij zelf gaat ook naar Nederland terug, maar dan met een andere vlucht via New York. Wij moeten via Houston en kunnen daar pas na vijf uur verder. Zij zal daarom eerder op Schiphol zijn en zou ons daar kunnen opwachten, grapt ze.